Uzaktan 2.5 yıllık ilişkim var. O 33 yasında ben 27. Gecen yıla kadar gelecek hayalim var gibiydi ama son bir yılda iyice azalarak kayboldu. Beklenti icine girip hicbir şeyin gercekleşmemesinden midir nedir artık tlfda konuşasım gelmiyor, buluşasım gelmiyor. Onunla aynı evde yaşayamayacakmışım gibi hissediyorum. Gecenlerde tlfda dedim; bazen senden sıkılıyorum diye. O da buluşamadıgımız icindir yoksa yanyanayken iyiyiz dedi. Halbuki alakası yok. Yanyanayken de sıkılıyorum hicbir şey konusmuyor, ben bir şey anlatıyorum boş boş hmm yapar. Beni en cok sogutan sebep; annesinin beni istemedigini benden saklaması oldu. Cunku annesi gecen yıl vefat ettiginde beni ne cenazede ne de cenaze sonrası ailesinin etrafında istemedi. Gelme dedi. Ben gitme planları yapıyordum, anneme gidicem dedim. Annem de kendini kaptırıyosun demişti, o an anneme kızdım ama annem haklı cıktı. Boyle bir cenaze anında nasıl bunu der demiştim ama megersem karsı tarafın umrunda degilmişim. Zaten kac yıldır sevgiliyiz ablaları onune duşup bu kız kim gidelim isteyelim vs demiyorlar herhalde. Artık sogudum yani, İstanbul'da tek basıma yasadım. Hic bilmiyordum istanbulu. Hep gelecek evlenicez ordan kurtulucam diye bekliyordum ama hep hayal satmış. Oldurmeyen acı guclendirdi, tek olmaya alıştım ve ondan da sogudum. Yanımda gereksiz gibi geliyor artık. Gozume de cirkin geliyor her şeyi batıyor.