merhabalar. daha once dershanemde bana asılan hoca hakkında yardım istemiştim sizden hatırlayanlar olacaktır. birkac sorunumdan bahsetmek istiyorum sizlere. ben yksye hazırlanan bi oğrenciyim. cok kucuk yaştan beri hep cevremde arkadaşlarımı, ailemdeki insanları kaybettim. ya hastalıktan ya kaza sonucu ya da intihar gibi sebeplerden. ve şu anda gercekten her an birine bir şey olacakmış gibi ciddi bir paranoya yaşıyorum. bir de, 5 6 yıldır sadece babam ile ben ikimiz birlikte yaşıyoruz. ve babam soğuk bi insan. evin yukumluluğu bi kenara, icimde cok fazla sevgi aclığı olduğunu hissediyorum. sanki yaşıtlarımla kendimi kıyasladığımda ben değersizmişim, bi tarafım yarımmış gibi geliyor hep. yetersiz hissediyorum kendimi. antidepresan kullanıyodum, bi suredir iyiydim, tedavim bitti ve ustunden 1 yıl kadar gecti. ve şimdi gercekten cok kotuyum. haftaya devlet psikoloğuna gideceğim. ama babam bunun icin para vermediği icin psikoterapi alamıyorum . bu dertlerimi de kimseyle paylaşamıyorum gerektiği kadar. bir kez anlatıyorum iki kez anlatıyorum, ucuncude sanki sıkacakmışım gibi geliyor insanları. ne yapacağımı, bu hissin nasıl gececeğini bilmiyorum. hep eksik hissediyorum kendimi. sınav konusunda bile onlardan duşuk bi yer kazanacakmışım gibi geliyor gercekten. ve ilk tanıştığım insanlar bile bana acıyarak bakıyor sanki, bundan da nefret ediyorum. sınıftaki arkadaşlarım da icten ice bana acıyarak bakıyorlar daha once benim yaşadığım zorlukları tecrube etmedikleri icin. onların hayatıyla benim hayatım arasındaki ucurumu gormek de uzuyor beni. onların anneleri gereken sevgiyi verirken, maddi manevi ihtiyaclarını karşılarken ben her şeyi kendim karşılıyorum. ve kendimi cok yalnız hissediyorum. oyle işte icimi dokmek istedim. teşekkur ederim okuyanlara.