Yıllardır rek bir hedefim var kendimi geliştirip iyi bir kariyer ve kazanc elde etmek ve refah bir yerde yaşamak. Kendini geliştirme kısmı iyi hoş, yabancı diller oğrendim, yurtdışında master yaptım. Ama hala hala istediğim yere bir adım yaklaşamadım. İyi bir calışan olduğumu uşunduğum icin deneyim ve eğitimlerimi kenara bırakarak daha alt pozisyonlarada başvuruyorum ki inanıyorum kapağı bir şirkete atmayı başarsam orada yukselebilirim. Artık koşturmaktan, surekli iş başvurusu yapmaktan, sırf geleceği hayal ederek standartların cok altında yaşamaktan oyle yoruldum ki.. Bir cok zorluğu (ozellikle de maddi) goze alarak yurtdışına master a geldim ve burada kalabilmek icin herşeyi goze aldım o derece istiyordum burada hayat kurabilmeyi. Ama hala bir adım oteye gidemedim.
30 yaşında kazık kadar insanım, hala ailem, aile buyuklerim akrabalarım bana harclık veriyor. Cok zoruma gidiyor.


11 yıldır ailemden ayrı yaşıyorum. Uni ’yi başka şehirde okudum, başka şehirde calıştım yıllarca, son iki yıldır ise yurtdışındayım. Onceleri ailemin yanına tatilde bile gitmek istemez gezer ucar kacardım. Onları hep cok sevdim ama ozleme duygusunu cok hissetmezdim. Şimdi bu yazı ilk defa bu kadar uzun sure, tam 3 ayı onlarla gecirdim ve yaşadığım yere gecen hafta geri dondum. Geldiğim gunden beri donesim var. Meğer orası konfor alanıymış. Cok ozluyorum her an aklımdalar, bavulumu bile acasım gelmedi.
Herşeyi cope mi atacağım? Nasıl kendimi toparlayacağım?