6 yaşında okumayı soktugumden beri calış calış surekli bir sınav surekli bir yarış rekabet. Asla yeterli olmuyorsun hep birileri seni eleştiriyor hep birileri senden daha fazla bir şeyler bekliyor asla yeterli değilsin mesai yapıyorsun eve geliyorsun ama mesai bitmiyor, daha da okuman gerekiyor, calışman, ufkunu acman, yoksa hemen elestiriliyorsun begenilmiyorsun performansına duşuk veriyorlar uyariyorlar. Bircok kişiye gore şanslı ayrıcalıklı bir insanım gelirim fena değil ailem var dostlarim var ama bu da ne bicim bir yaşam bilemiyorum yani haftasonlari bazen hicbir şey yapmadan uyuyarak geciyor evimi bile toplayasim yok, toplasam da temiz evden zevk de almıyorum, hicbir şeye vakit yok yapayalnız bir yaşamım var arkadaşlarım var ama coğu uzakta, bu şehirde en fazla tanıdıklar var. Bazen insanlarla buluşmak kulfet gibi geliyor zevk alamıyorum. İnsanlara cok ofkeleniyorum hele hadsiz hadsiz salak salak konuşmalara tahammulum kalmadı ama belli de etmiyorum duygularımı. Doktor gizli depresyondasin dedi ilac başladı. Dertleşmek istedim sadece.