Kızlar belki de başlığı yanlış yere actım. Ama bu hikayeyi sizlerle paylaşmak istedim.

Biz tedavi surecinde kendimizi cok sıkıp bunaltıyoruz. Hem maddi hem manevi yıpranıyoruz evet. Ama Allah herkese farklı bir imtihan veriyor. Bu da bizim imtihanımız. Az once sevdiğim bir arkadaşıma yazdım burada "Senin yerinde olmak isteyecek, senin şans gormediklerini şans gorecek binlerce kişi var"...

Senin şans gormediğin de başkası icin buyuk şanstır.

Benim senelerdir tanıdığım bir abla var. 18 senedir cocuk isteyen. Cok tedaviler olmuş ama bebeği olmamış. Seneler sonra fark ediyorlar ki kadıncağızda bir sorun yok aslında eşinde var. Ve hayvan herif tedavi olmayı reddediyor diye 18 senedir o kadıncağızın kolları boş biliyor musun? Boşanamamış zaten bunca seneden sonra da boşanmaz. Adam "kapat bu konuyu tamam bizim de cocuğumuz olmayı versin, yeğenlerini seversin" demiş konuyu kapamış.

Bundan uc sene onceydi. Senelerce olmayınca evlatlık almaya karar verdi, bir uzak akrabasının bebeğini alacaktı 8 cocuklu bir aile kadın yine hamile kalmış ve bakamayacaklardı. Tam her şeyi hazırladılar (bu arada para ile alacaklardı bebeği duşun) kadıncağız hamile kaldı. Hatta inan hamilelik testini de bana ilk okuttuydu. Cift cizgiyi gorunce sevincten olecekti. Hayatı değişti mutluluktan havalara uctu. 2 aylıkken bebek karnında oldu kalbi atmadı. Kurtajla aldılar.

Bir daha da bebeği olmadı. Evlatlık işi de gecti gitti. Devlet de evlatlık cocuk vermedi yaşları yuzunden.

Diyeceğim o ki bir şeyi cok istemeyeceksin.
Her şeyin hayırlısını isteyeceksin.
Allah'tan umit kesmeyeceksin.
Olumden başka her şeye care var...