Merhaba benim kafam karma karışık, sadece yargılamadan fikirlerinizi bekliyorum.
20 yaşında evlendim 10 yıl evli kaldık sevmiyordum, 2 de cocuk, boşandık. 2-3 yıl sonra biriyle tanıştım daha o zamanlar cocuklar kucuktu. Ciddi duşundukten sonra cocuklarla tanıştırıp onların onayını aldım ve severek evlendik. Ben yurtdışında yaşıyorum, o Tr.de. 2 yıl kadar uzak olduğumuz icin arada goruştuk ve sonra vize aldık yanıma gelebildi kalıcı olarak. İlk yıllar cocuklarla arası cok iyiydi, kızımla daha iyi anlaşırlardı, hatta cocuklar bir konu olsun ondan taraf olurlardı. Hem cok aşıktık, hem cok kavga ediyorduk. Eşimde bana gore ofke kontrolsuzluğu var ve narsist bir kişiliği var. Daha evliliğimizin ilk zamanlarında ara ara neden evlendim diye kendime kızardım, cunku en azından huzurlu bir hayatım vardı. Zamanla şiddet, hakaret, kufurle devam etti ama her defasında gelip ozur dileyip gonlumu almasını bildi, ben buna şuan beni kandırmasını bildi diyorum. Benim hem cok ustume titrerdi, hem cok yıpratırdı. Bazen prensesler gibi davranırdı, onun ilgisini de şiddetini de kimsede gormedim. 1 cocuğumuz oldu şimdi 3 yaşlarında. Cocuk olunca kendimi saldım, o kendime bakmamı cok isterdi ama cok zor bir cocuğum var, duş alsam benim icin buyuk nimet. Diğer cocuklarımda buyudu ergenlik derken onlar da değişmeye başladı. Soz dinlemez oldular, maddiyat vs herşey ust uste geldi. Artık kavgalarımız cok sık dayanılmayacak noktaya gelmeye başladı. Cocuklar da gozune batmaya başladı ve hepimize hayat zindandı sanki. Fiziksel şiddetten cok psikolojik şiddet ağrıma gidiyordu. Bazen beni tek suclu goruyordu, aynaya bakmak istemiyor kendimden nefret eder hale gelmiştim neden evlendim bòyle birini başıma bela ettim diye. Olmek istedim ama cocuklar var olmeye bile hakkım yoktu. Bir de ilk tanıdığımda kibardı, sonra herkesle kavga eden kaba konuşan biri olarak beliriverdi karşımda. Ayrılmak istediğimi soylediysem de kabul etmedi, herşeyi bana bağlıydı. Evrak işi olsun herşey benim ustumdeydi yuku, dil de bilmiyordu. Iyice psikolojim bitikti, durmadan ya cocuklardı sohbeti ya para. Gitmeye cesaretim yoktu, ilk boşandığımda ailem cevrem cok konuştular, bu evliliğimi de kimseyi karıştırmadan gidip evlenmiştim, şimdi bir suru laf anlat. Ama kimse yakıştırmıyordu bana, nerden buldun bunu dercesine. Birgun cesaretimi toplayıp cocuklarla gizlice evden ayrıldık, 4 yıl evli kaldıktan sonra. O kadar ağladı yalvardı ki dayanamadım 1 hafta sonra geri dondum ama donduğume pişman olmuş kendimi kotu hissediyordum. Eve donduğumde o telefondaki ilgisi yoktu. Tekrar evden ayrıldık ve kararım kesindi ben onunla yapamazdım. Yine ağlamalar ozur dilemeler ama dinlemedim engelledim ama bana demediği şey kalmadı, etrafa yaydı ayrılığı, ondan tiksiniyordum. İlk eski eşimle bile konuşmuş bana yardım et mahkeme işleri icin diye, bunu son gunlerde oğrendim. Ev tuttum cocuklarımla, 3 ay sonra ortsk cocuğumuz icin bir araya geldik, sakinlemiş bana iyi davranıyordu. Sonra yakınlaşmaya başladık tekrar duygularım yine depreşti sevgili gibi goruşmeye başladık. Boşanma henuz olmadı o boşanmadan taraf değil diye 2 yıl beklememiz lazım. Bu arada ben gelgitlerim oluyor neden barıştım falan. Ama ayrı evlerimiz, cocukta cok mutlu. Onun icin de şans versem mi derken... Bazen cok iyi geliyor bana, bazen yine eskisi gibi konu ya para ya kendisiyle ilgili şeyler, ya da gelecekte ne yapacağı maddiyatla ilgili. Cok sıkılıyorum bazen. Birgun onu istemediğimi buna soyledim istemeyerek kabul etti ama ben 1 gun dayanabildim, 1 gun sonra evine gittim buyuk bir heyecanla icim icime sığmıyor sanki. Ama yine onda hic değişim gormediğimi farkettim, sadece rol yapıyor olabilir mi kafam cok karıştı son zamanlarda. Bir araya gelsek bile hemen gelemeyiz cocuklar icin. Bu arada cocuklar da bana karşı saygısız ve cok yalnız hissediyorum kendimi, kimseye de anlatamıyorum. Kime emek verdiysem hep boşa sanki. Kendim icin bir amacım yok, ancak pişir temizle ama kıymet bilen evlat yok. Neyse eşim benim evime gelince geriliyorum, sanki eski gunleri yaşıyorum. Kendisi de rahat kendi evi gibi davranıyor diye rahatsız oluyorum ne bu rahatlık diye. Tamamiyle bitirmek istediğimi ve sadece cocuğumuz icin bir araya geleceğimizi soyledim, kızdı başta anlam verememiş durduk yereymiş vs. Kendimi suclu hissetmemi sağlamayı cok iyi biliyor. Vicdanımı cok iyi biliyor, benden başka kimsesi yokmuş, icerde olse kimsenin haberi olmazmış. Herşeyi duzeltirmiş zamanla vs. Ama ben yoruldum, 3 gundur bitirdim ama bu 3 gunde 10 kez kendi kendime ic sesimle savaşıyorum. 'Onun sevgi ilgi dolu anları bir daha olmayacak, ama huzurlu olmayacaksın, aptal mısın kurtuldun işte niye kendini bile bile ateşe atıyorsun.' Birkac saat sonra koşa koşa ona gitmek istiyorum, biz birbirimizi sevdik seviyoruz diye. Sonra bir şey oluyor diyorum asla, o seni haketmiyor. O seni sevmedi belki de hic. Ama sonra o ilgisi bana hizmet etmesi neden yapardı diyorum. Icimdeki ses yuzde 99'u asla donme diyor, yuzde 1'i o yuzde 1'i ise icimi kemirip duruyor. Aptalım belki cok hatalar yaptım ve yine yapmak istemiyorum. Yalnızım bir de boşlukta gibi kimse de yok bana destek olan ondan belki de. Sizin fikirlerinizi de alırsam belki bana daha iyi gelecek. Teşekkurler şimdiden.