Kızlar cok moralsizim. Boşandım evet haklı sebeplerle. Benim hep hayalim kucuk bı ev bı de cocuktu . Bakıyorum cevreme herkesin bı derdi var ama bı iki yıla duzeliyo evliliği oturuyo cocuğu oluyo. Kimse yanlış anlamasin elbette ki cok uzun yıllar suren acisi olalan da var . Benimse yillar yıllı aliyo bı gelişme olması icin . Ve o gelişme de daha buyuk bi husranla sonuclaniyo bosanmam ve bir suru travmam gibi .bosandim bari sonu guzel olsun o da yok etrafımda tek bı insan yok ve git gide kendimi hic birşeye layık gormuyorum. Ne cocuğa ne eşe ne sevilmeye. Etrafına bakıyorum falanca kız hamile falanca mutlu balayında becerikli insanlar diyorum onlara ben beceriksizdik herhalde ki bı hayatımı yoluna koyamadim . Yani demem o ki hayat herkese akıp giderken bende bu durgunluk yıllar yılı acı cekmek nedendir. Gez toz psikolojik yardım al diyeceksin hepsini yaptım ve kendimi tanıyorum ben evcil bı insanım ben sevilmek istiyorum. Hayatı benim gibi olanlar bana destek olun lutfen