Merhaba arkadaşlar ben 32 yaşında lisans iletişim mezunuyum. Şuan calışmıyorum. Evliyim mutlu bir evliliğim var eşim en iyi arkadaşım dostum. Diğer konularımdan belki tanıyan cıkar tup bebek ile ikizlerime hamileyim. Benim derdim gercekten arkadaşımın olmaması. Ben genelde yatılı okullarda okudum aile evinden ayrılalı neredeyse 15 yıl oldu. Okul hayatı şehir değişiklikleri sebebiyle koklu bir arkadaşım hic olmadı. Olanlar da o donem ne kadar samimi olsak da şehir değişikliği sebebiyle zamanla koptu. Universite bittiğinde de ozel hayatımdaki bir takım sorunlar nedeni ile yine şehir değişikliği yapmak zorunda kaldım ve anlaşabileceğim insanlar karşıma cıksa da mesafeler araya girdi. Evleneli 5 yıl oldu 5 yıldır eşimle İstanbul Anadolu yakasında ikamet ediyorum. Ama burada da bir cok cevrem olamadı malesef. 5 yılın 3 yılı calıştım orada arkadaşlarım oldu samimiydik te bayağı ama iş ozel hayatta goruşmeye gelince herkes bir uzaklaştı. Telefonda goruşelim ozledik deniyor goruşmeyi planlayalım deyince her kesin bir işi cıkıyor bahanesi oluyor. Ben de işyerindekileri tanıyınca ne guzel benim de cevrem olacak diye sevinmiştim. Şimdi o arkadaşlıklara da inancım kalmadı sahte geliyor. Cunku bir sıkıntım olsa dertleşmek icin arayabileceğim insanlar olmadığını fark ettim. Aslında gercekten arkadaşım olmadığını gecen gun anladım o kadar bunaldım ki icimi kemiren bir konu var ( Eşim en iyi arkadaşım olsa da her konuyu ona yansıtmak istemiyorum) Kendimi tam anlamıyla sansurlemeden anlatacağım kimse yok bu cok uzucu bir durum:-(

Tabi oturdum kendimi sorguladım ben de mi bir sorun var diye cunku bu yaşıma gelip nasıl bir tane bile gercek arkadaşım olmaz. Ben insanlara cabuk guvenemem ama guvendiğimde ve sevdiğimde aynı dilden konuştuğumuzu anladığımda oldukca bağlanırım ve fedakarımdır. Ama ne oluyorsa olmadı işte . Cok ozenirim boyle koklu arkadaş olanlara her konuda birbirini destekleyen yanlış yaptığında yargılamayan duştuğunde ayağa kaldıran biri olmalı hayatında insanın ben bunların hepsini yapmaya hazırım ama karşıma hic boyle biri cıkmıyor.

İnstagramım var orda bir şey paylaşmak istemiyorum. Utanıyorum begeni sayısı falan cok duşuk arkadaşım yok ki doğru durust. Utandığım icin kendime kızıyorum kultur seviyemin cok altında kalıyor bu duşunce ama uzuyor beni malesef. İnstagramda benim gibi uzulup paylaşım yapmayanlar bana ulaşabilir mi en azından bir birimizi takip edip beğeniriz.

Cok garip olacak ama buradan yazmak başka guvenilir bir site bulamadım arkadaş edinecek. Şuan istanbul tuzla sahil tarafında oturuyorum. Kendini benim gibi hissedenlere ulaşmak istiyorum. Sahte arkadaşlıklardan sıkılmış bana yakın biri oturur belki de cok guzel arkadaşlıklar kurarız. uzaklarda olanlarla da instagramdan arkadaş oluruz olmaz mı. Bence ben yalnız değilim var benim gibi insanlar bu umarım bu yazıyı okuyup bana ulaşır.

Arkadaş arama gibi oldu oldu madem tam olsun kendimden bahsedeyim. Eğer bu yazı amacına ulaşırsa gercek dostumu arkadaşımı ya da arkadaşlarımı bulmuş olacağım. Bu konuda bana ozelden mesaj atmanızı rica ederim. Aslında bu bir derdimi anlatim insanlar fikir yazsın gibi değil arkadaş bulmak icin acıldı.

Ben neşeli eğlenceli araştırmayı ve okumayı seven biriyim.
İlgi alanlarımda fotoğraf cekme dekorasyon film izleme ve muzik dinleme var .(Muzik kulağım oldukca iyidir.)
Cağdaş ve modern yaşam tarzına sahibim.
Anksiyete bozukluğum var yaklaşık 8 senedir onla mucadele ediyorum. (Ansiyete derdi olan varsa birbirimizi daha iyi anlarız)
Sakin dingin ve minimal bir hayatım var.
Cok kalabık ortamları sevmem genelde yalnız kalmaktan ve kafa dinlemekten hoşlanırım.
Madayı ve alışveriş yapmayı severim.
Şuan bir kız bir erkek ikizlerime hamileyim.
Tup bebek ile ilgili oldukca tecrubeye ve bilgiye sahibim.
Duzeni cok severim biraz duşen takıntım var diyebilirim.