Kızlar bende haksızlığa ve saygısızlığa gelememe gibi bir huy var. Asiyim biraz. Hep arkadaşlıklarım kısa sureli oluyor. Hic uzun sureli guvenebileceğim derdimi sevincimi paylaşabileceğim kimsem yok. Birde cok kırılganım birinin yanlışını gorunce soğuyorum kendimi cekiyorum. Bazen bir insanın muhabbetine cok ihtiyacım oluyor ama cevremde kimse yok, bir bucuk senedir evliyim. Evim uzak merkeze burda kimseyi tanımıyorum. Bir kac arkadaşım var evet am telefonla sadece goruşme olunca ister istemez ara acılıyor. En son ki calıştığım iş arkadaşlarım işten cıktığım İcin ara acıldı yine. O beni aramadı bende onu aramam muhabbetleri… yani işin Aslı sağlıklı sağlıklı dostluklar edinebilmek icin var mı bir yolu. Sorun bende mi anlamıyorum. Ben biraz ağırbaşlıyım. Dedikoduyu cok sevmiyorum bu da insanları sıkıyor sanırım. Ya da yalnızlık guzel mi. Boyle mi devam etmeliyim?