Merhaba 33 yaşındayım 7 yıl once 6 ay suren bir evlilik yaşadım malesef boşandım. Sonrasında uzun yıllar psikolojik olarak cok sıkıntılı gunler gecirdim ve kimseye guvenemedim. 2 yıl once doktor bir beyle tanıştım 6 ay goruştuk. Ancak benim alkol kullanmamamı, annemin başortulu olmasını ve kendinin kacıngan bağlanma sorununu one surerek bitirdi. Acıkcası boyle eften puften bahanelere uzuldum ama cok da uzerinde durmadım. 1 ay once başka biriyle tanıştım. İlk başta tavırları pek hoşuma gitmedi ama yine de şans vereyim dedim. O da baştaki sezgilerim doğruymuş densiz biri cıktı. Ortada fol yok yumurta yok biz evlenemeyiz ama arkadaş olalım diye bir laf etti. Cok canım sıkıldı hayır istemiyorum dedim. Zaten ben evlenelim mi dedim ki boyle kendi kendine gelin guvey oldu anlamadım. Sonra da sacma sapan yok ben olur arkadaş kalalım diye mesaj attı ilgilenmedim. Her neyse uzun zamandır gayet iyiydim. Ama bu akşam neden boyle şanssızım diye duşunerek ağladım. Neden boyle sacma kişilerle karşılaşıyorum. Kendimi cok yalnız hissettim. Gelecekte de hep boyle mi kalacağım diye uzuldum baya. Cok şukur maddi durumum iyi. Onumuzdeki yıllarda 1 yıllık iş ile ilgili yurtdışına gidip orada yaşama planım var. İşlerimle baya meşgulum. Bazen diyorum hic kimseyle ilgilenme işinle ilgilen. Sonra da uzuluyorum yaşım geciyor bir cocuğum olsaydı diyorum. Allah inşallah bana da yolumu gosterir. Ne dersiniz kızlar? Guzel gunler gelir mi?...