Hemşireyim. Mesleğimi cok seviyorum hatta aşığım. İşe geldiğim gunler icim icime sığmıyor o derece seviyorum. Ama, amalar var işte. Son donem hastalara bakıyorum. Sanırım bu mesleğin en kotu kısmı bu bolumde calışmak. İşini bu kadar severken aynı zamanda da psikolojik olarak tukenmek.. anlatılması zor yaşaması daha zor. Birgun gorduğun hastayı ertesi gun nobetinde gorememek.. cok korkuyorum diye gozlerine acı dolu bakmaları… az once morgun onunde ağlayan insanlara baktım uzun uzun. Normalde o ortamda durmamaya calışırım. Tabutun basında ağladılar ağladılar… sonra cenaze aracı gitti aile birbirine sarılarak geri donduler ve evlerine gittiler. Cok tuhaf hissettim. Bir yığın insanda biriktirsen olurken yapayalnızsın. Bir yıl once kendi babamı kaybettim. Onu son haliyle hatırlamak isterken morgta gordum bir şekilde. Onun soğuk halini gorduğumden beri hayata farklı bakıyorum. Herşey anlamsız geliyor. Depresyona girdim diye psikolojik destek aldım ilac verdi doktor kullanıyorum. Ama duygularımda değişme yok. Evet ağlama krizlerim bitti durup durup aynı şeyleri duşunmuyorum ama olum gerceğini değiştirmiyor tabi. Dert ettiğim onca sacma sapan şey var ustelik. Kendimi anlatabildim mi bilmiyorum biraz icimi dokmek rahatlamak istedim. Eski halimi cok ozledim…