Buraya babamın kanser olduğu ve gunden gune olume suruklendiği ile ilgili defalarca konu actım, benimde bilmem neyim boyleydi ama iyileşti şeklinde gelebilecek bir yorumdan kucucuk bir umut kırıntısına sığınmak istedim. 1 senedir onlarca doktor oleceği gerceğini soylerken ben inanmak istemedim, Umudumu hic bir zaman kaybetmedim.

En son gozumun onunde defalarca kan kustu, nefes alamadı, konuşamadı baktım nabzı 70 den 40 lara duşuyor hemşireyi cağırdım oda doktor cağırdı, icerde kalp masajı yapılırken defalarca baba geri don diye haykırdım sanki beni duymuş nabzı geri geldi.

Ordan yoğun bakıma aldılar ama 1 gun bile gecmeden yeniden kalbi yeniden durdu ve bu defa geri donmedi. Olum haberini oğrenip yuksek sesle ağlarken abim olacak yaratık bize "-reziller" dedi elalem ne dermiş. Bende "-ulan senin baban gitmiş hala elalem derdindesin babam senin yuzunden gun yuzu goremeden gitti zaten" diye bağırdım oda bana 3 defa orosbu diye bağırdı.

Babamı gittim defnettim geldim şimdi evin hakimiyeti yuzunu bile gormek istemedigim yaşarken babama gun yuzu gostermeyen boyle şerefsiz bir insana kaldı. Soylediği biseye itiraz edince hemen tekme tokat dalma eğiliminde olan bir ruh hastasına. Ne bi yuva kurabildim nede ayaklarım ustunde durabileceğim bir iş bulabildim.Ben bunun elinde ne yapacağım?

Beni hayatta koşulsuz seven tek insan oldu. Babamın yokluğuna nasıl alışacağım onun cektiği acıları nasıl unutacağım. Icimdeki acıyı tarif edecek bir lisan yok. Kendimi koca evrende yapayalnız, kimsesiz ve kaybolmuş hissediyorum. Icim alev alev yanıyor kahroluyorum tutunacak hic bir dalım kalmadı keşke olsem..