Kardeşimle farklı ulkelerdeyiz. 2-3 yılda bir goruşuyoruz. Eşini sevmiyoruz, en fazla 15 gun kalıyoruz. Artıyor bile.

5 yaşlarında cocukları var. Cocuk yapmasını istemedikleri bir davranış yapınca cocuğa bağırıyorlar ama oyle boyle değil. Zannediyorlar ki, cocuk bağırınca korkacak yapmayacak. Mesela kardeşim cocuğa bağırıyor, cocuk kardeşime bağlıyor, bu olay cocuk ağlayana kadar devam ediyor. Sonra zavallı cocuk gelip opuyor. Anne de aynı şekilde. Yani biz cocuğu dovmeden eğitiyoruz, aynısını on kere soylersek anlarlar diye duşunuyorlar. Bu oyle, boyle yuksek sesle bağırma değil, bayağı bağırıyorlar. Bizim moralimiz bozuldu, bağırma diyince ''o bizim cocuğumuz, senin cocuğun yok, sen anlamazsın, seni ilgilendirmez'' diyorlar.

Yeni nesil dayaksız cocuk eğitim modeli bu mu? Uzuldum.