İcimden atamıyorum affedemiyorum bir turlu. Gunumuz gayet guzel gecti guzel vakit gecirdik ablam mutlu sanıyordum. Ta ki annem telefonu acık unutup ablamla konuşmalarını duyana kadar. Yegenlerimi gezdirdim, gayet hos vakit gecirdik. Hani bir tavır bir kırgınlık hali yoktu. Sonra ertesi gun annemle telefonla konuştuk annem kapattı sandi. Arkadan hungur hungur aglayan ablamin sesi ben ona neler yapmışım neler. Abla nasıl boyle guzel giyiniyorsun bakımlı gorunuyorsun diye sormustum. Oyle bir anlatıyor ki anneme ben ona kiminle goruşeceksin acaba gibi ima etmişim. Başımdan kaynar sular dokuldu. Halbuki gayet normal bir konusma gecti aramızda madem yanlis anldigini belli et aciklayayim. Sonra esim evde degilken bende kaldigi gunden bahsediyor kendi islerim de varken kac oğun yemek koydum, hicbir seyi onlara yaptirmadim. Bunlari demiyor da bakımsızmisim, esimi yemek kokusuyla karsilamisim. Bunu bana dese iyi niyetli diyecegim. Neden arkamdan bunlari soyluyorsun.
Annemlerle yasiyor ablam ben yeni evliydim korona ilk cıktığında beni eve almayacakti neredeyse sadece ailem onunmuş gibi davranıyor.
Annemle tartışıyoruz beni arıyor yeter annemi uzme diye hesap soruyor. Sucum da annemden bir tas corba istemişim hastayken. Annem bunu buyuttu meğer hastaymis yapacak hali yokmuş bunu boyle de soylemiyor triplere giriyor.
Affedemiyorum bu halleri sanki onlar aile ben dışarıdayım. Konuşmasam olmuyor, konuşsam icimde buyuk kırgınlıklar var.
Daha kucuklukten kalma annemle olan problemlerim cok dayak ve korkutma ile buyuttu. Hayatın butun yukunu, suclulugunu bana yukledi. Ablam hep kendini beğenen, en ufak yapamadigim şeyde insanı aşağılayan biri. Tabi en yakinlarina oyle. Dışarıya mukemmel gorunuyor. Bu da beni sinir ediyor. Babacığım iyiki var yani var mi bir tavsiyeniz nasıl cikacagim bu duygulardan? Artık beni ezemiyor ablam alttan almıyorum cunku ezen davranışlarını ama sinir oluyorum ablamla boyle olmak istemiyorum. Annemi de affetmek istiyorum.