7-8 yıllık bir arkadaşım var, son 3 yıldır cok yakındık. her gun konuşuyorduk, vakit buldukca da buluşuyorduk. gecen sene onun bir ilişkisi oldu fakat cok toksikti ve mutsuzdu. ben de aynı şekilde toksik bir durumun icindeydim. surekli dertleşirdik ve garip bir şekilde, ikimiz de mutsuzuz diye daha da derinleşti arkadaşlığımız sanki. sonra ben cıktım o toksik ilişkinin icinden. ama arkadaşım kendi ilişkini bitirmedi, devam etti. bu senenin başında ben cok mutlu olduğum bir ilişkiye başladım. işte ipler orda koptu. arkadaşımla daha az konuşur olduk. yazdığımda icten cevaplar vermiyordu, hayatından cok az bahsetmeye başladı. hatta bir sure sonra hic bahsetmemeye başladı. kendinle mi kalmak istiyorsun diye yokladığımda, evet diyordu. boyle boyle aylar gecti. zamanla muhabbetimiz tamamen bitti. hayatını hic anlatmadığı icin instagram hikÂyesini bile gizlemişti bir gun benden. uzuluyorum gercekten. en son kalp kırıcı bir konuşmamız oldu. benim ilişkimi onaylamadığından, cok hızlı kendimi kaptırdığımdan bahsetti. mudahale etmek istedim ama edemedim, sonra aklımda kabul ettim bunu dedi. neye mudahale edecekti ki? ben gayet mutluyum. hatta ben ona dedim, seni mutsuz gordukce o toksik ilişkinin icinden seni cekip almak istedim ama mudahale edemedim diye. gozumun onunde neşesi sondu gitti resmen. 2 sene ust uste doğum gunumu geciştirdi ki birlikte hep guzel kutlardık o gunu. hayat neşesini kaybedip bambaşka bir insana donuştu. adım adım uzaklaştı benden. dışarıdan bakınca da ben mutluluğu bulup onu bırakmış insan konumuna duştum. ne yapmam lazım hic bilmiyorum. farklı acılardan bakıp fikirlerinizi paylaşırsanız cok sevinirim.