Gecenin bu saatinde cok huzunlendim dayanamadım yazmak istedim. Bazı mesajlarıma rastlayan olduysa bilen olabilir. Bundan 1 yıl once kızkardeşimi kaybettim. Onunla beraber cocukluğum da gitti.. İcimde keşkeler, pişmanlıklar dopdolu. Daha cok gencti, yaşayacak gunleri vardı. 2 cocuğu kaldı geriye. O kadar ki icim paramparca..Bunları yazarken de cok zorlanıyorum. Nefes alamıyorum.
Hicbir sebep yokken gitti. Ne hastaydı, ne hastalığı vardı. Durup dururken bir gece oldu...En acı yanı da, olduğunde pandemi nedeniyle 1 yıldır gormuyorduk zaten birbirimizi..Yani hasretimiz sonsuz oldu. Cok pişmanım bazı şeylere. Keşke gitseydim yanına, keşke goruşseydik, keşke arasaydım. Gectiğimiz yaz yeni ev almıştım. Sonbahar başında taşınmıştık. Kardeşimi cağıracak oldum, calıştığı icin ve cocukların da okulu olduğu icin yormayayım dedim ve cağırmadım. Eşim de destekledi. "Adamları haftasonu icin yorma" dedi, zira 4-5 saat uzaklıkta oturuyordu. Evimi de tam duzenleyeyim oyle cağırayım dedim. Olmadı kısmet olmadı, ne evimi gordu ne bizleri...Hayatta şunu oğrendim hicbirşeyi ertelemeyecekmişsin. Ozellikle ailen soz konusuysa erteleyemeyeceksin. Pandemi başlamadan onceki yaz aylarında tatil planı yaparken beraber gitsek mi diye duşunduk..Gunler uymadı biraz da eşler uymadı diyeyim..Benim eşim yalnız tatil yapalım istedi. Ben de başka zaman onlarla yaparız diye duşundum..Hatta kızkardeşimle bu planı konuşurken "Allah'ın başka gunu mu yok?, başka zaman gideriz beraber tatile" dedim. Meğer bizim gunumuz yokmuş. Şu an hatırladıkca bu diyalogu sinirden guluyorum..Pandemi başlayınca yaşlı olan dayım ve teyzem icin endişelenmiştim..Aklımın ucundan gecmezdi kızkardeşimin oleceği..
Vefattan sonra evine gittiğimizde eski mobilyalar ile bir omur gecirdiğini gordum...İcim daha cok parcalandı. Varsa yoksa cocukları icin yaşadı..Yaşarken farketmiyorsunuz bazı şeyleri, kişi olunce aslında hic yaşamamış olduğunu anlıyorsunuz. Ne yaşadı ki diyorum. Daha kızının saclarını tarayacak, oğlunu ders calışmıyor diye paylayacaktı (azarlayacaktı). İzleyeceği filmler, dinleyeceği muzikler, gezeceği yerler, konuşacağı kelimeler, yapacağı alışverişler hepsi yarım kaldı...Hayaller yarım, biz yarımız, cocukları yarım...Sozun bittiği yer ne denebilir ki? Burada bunu konuşmak doğru mu? bilmiyorum. Onun olumunden sonra olum, yaşam gibi konuları cok okudum, araştırdım...Dini şeyler de okudum...Sonunda inancım daha cok zayıfladı..Bu sebepten oturu "Onu bir daha goreceğim nasıl olsa" diye bir duşuncem yok. İnanc belki de insanların olum acısını daha kolay atlatmalarını sağlıyor. Tabiki bu acıyı yaşayan sadece ben değilim. Daha dun 4 kadın bu dunyadan goctu. Hepsine de cok uzuluyorum ozellikle olen kişi genc, kadın ve bir anne ise...Babam vefat ettiğinde bu kadar uzulmemiştim..Onu da 5 sene once kaybetmiştim. İşyerimden bir arkadaşım hatta "sana da cok oldu be!" diye olume tepki gosterdi. Aklımdan ve kalbimden gecenler bunlar..Okuyana ve yorum yapana cok teşekkur ederim. Hayatınızın kıymetini bilin ve doya doya yaşayın. Asla ertelemeyin sevdiklerinizi..