22 yaşında universite 3.sınıf oğrencisiyim. Bu yaşıma kadar ailem tarafından ezilerek ozguvensiz olarak yetiştirildim. Ozguvenim 0. Memur emeklisiyiz İstanbulda evimiz var bu sene borcu bitecek. Babam 8 senedir bir işte calışıyordu. Ayda 15 gun gidiyor aldığı maaş duşuk diye şirketi şikayet etmiş bu kış gununde. Muhtemelen işten cıkaracaklar. Hemen iş bulmak o kadar kolay mı? Ustune bir de borclarımız var. Turkiye'de piyasa zaten berbat. Lise mezunu AOF okuyor diye iyi bir ise girebilecegini zannediyor. Orgun mezunları bile işsiz bu devirde. Sırf ailem mağdur olmasın diye yaşadığım şehirden universite kazandım ama okul hayatım berbat geciyor. 50 TL harclık bile alamıyorum. Part time calışmak istiyorum zaten cok dersim yok. Vize haftasında suan o kadar canım sıkkın ki. 1 aydır şu iş mevzusu canımı cok sıkıyor. Ustune bir de ben suclanıyorum, ben ibadet etmediğim icin evin bereketi yokmuş. Maaşlara zam ben ibadet etmediğim icin yapilmiyormus. Yeri geldiginde ibadet de ederim. 5 tane altınım vardı guc bela biriktirdigim onlar gitti. Bilezigim gitti. Gecen sene staj yapıp para biriktirmistim onlar da gitti. Okuldan eve evden okula berbat bi universite hayatı geciriyorum. Millet kafelerde cirit atarken ben bi kitabın hesabını yapıyorum. O kadar cok bunaldim ki. Ailemin bu tavırları yuzunden hayatıma hep onlar gibi erkekleri cekiyorum. İlk olarak ailem tarafından sevilmek istiyorum Bir de bana diyorlar ki bizi dinlemeseydin. Onları dinlemeseydim bu sefer de hayırsız evlat olacaktım. Psikoloğa gitmek istiyorum ama para yok. Part time iş bakacağım mecbur vizelerden sonra. Okulu bir an once bitirip iş bulup evlenip kendi yuvamı kurmak istiyorum. Gerci bu ozguvenle kim sever ki beni?
Vizelere calisamiyorum cok bunaldim inan ki Nasıl dağıtabilirim kafamı? Bana bi yol gosterin