şimdiye kadar anlattıklarımdan (belki de zaten kendimi başta suclu tanıtıp anlatmamdan) Allah eşine sabır versin dediniz. peki bana Allah nasıl sabır verecek. ciddi derecede herşeye alınan, kusen bir eşim var.
Bu durumun beni aşırı yıpratma sebebi ise eşimin beni normalde mutluluktan goklere ucurması. tam icimden diyorum ki şukurler olsun şanslıyım, guzel bir yuva kurdum, mutluyuz, huzurluyuz. sonrasında hop basit bir olayda tamamen benden ilgiyi kesiyor, konuşmuyor. sanki tamamen yabancıymışm gibi. sanki ben senden soğudum gidecem diyecekmişcesine yabancılaşıyor. bu cok sık tekrarlanır oldu.

en son anlatıyım belki biraz anlaşılırım. online market alışverişinde kupon vardı gece saatleri boşa gitmesin diye birşeyler soylemek istedim eşime de sordum bişey istiyor musun diye. o da yok istemiyorum kendi istediklerini al sen takıl dedi. bende bu sefer gerekli şeyler aldım. yanında da soyledim bunları alıyorum diye. (buyuk ihtimalle duymadı bile oyun oynuyordu, normalde abur cubur alırdım) eşim sipariş gelince baktı, bu ne yaa dedi. bende sana sordum aşkım ya bişey istiyor musun diye dedim. olsun ben sana sen istemesen bile herşeyden fazla fazla alıyorum dedi. sen bişeyler alırsın sandım dedi. gece vakti ofluyor, pufluyor yatarken. sabahta konuştu ama soğuk davranarak işe gitti. sanki buyuk bir suc işlemişim gibi.

cidden ben ne yapmam gerekiyor bu tur davranışlara. hep kendimi acıklamak zorunda hissediyorum. surekli bişey olduğunda ben şu amacla yaptım, şunu demek istedim acıklayıp duruyorum. ama ufak tefek olaylar derken surekli hale gelmesi epey yıpratıyor.