Oncelikle selam ilk kendimden bahsetmek istiyorum arkadaşlar ben cok guler yuzlu bir insanım yani hep gulumserim eğlenceliyim cok konuşurum cevremdeki insanların anlatımı ile bıcır bıcır bir kızım kin falan da tutamam. Hoşlandığım kişiyle onun kuzeni aracılığıyla tanıştık ondan hoşlandığımı biliyor bir flort donemimiz oldu ama o bana fazla zıt. Duz surat kolay kolay gulmez bir kac kelime anca konuşur kolay sinirlenen bir tip ve karşısındakini annesi de olsa kardeşi de olsa kim olursa olsun kendi doğrularına ters bir şey yaparsa yoldan gecen birine konuşur gibi sert konuşuyor. Sık tartışıyoruz her seferinde de sinirlenen ben oluyorum o sakin sakin beni dinliyor uzak kalıyoruz yine barışmak icin ilk ben adım atıyorum resmen kendim kusup kendim barışıyorum. Kendimi artık aptal gibi hissetmeye başladım ama ondan kopamıyorum da. Koruyor kolluyor iyi guzel huyları da var ama bu kadar umursamıyor gibi davranması oyle hissettirmesi beni kırıyor. Cevresindeki herkes annesi kuzeni kardeşleri bana ozel olmadığını onun kucuklukten beri oyle olduğunu alışmam gerektiğini soyluyorlar. Boyle birine alışır mı? Her insan belli eder mi umursadığını yoksa bazıları icinde mi yaşar duyguları? Bir omur gecer mi bu cocukla kafam cok karışık. Hata mı yapıyorum sizce hem kusen hem adım atan taraf olarak?