Merhaba hanımlar. Buradan nasıl bir yardım alabilirim bilmiyorum ama icimdeki bu his beni kotu etkiliyor. Sanırım biraz paylaşıp rahatlamak istedim. Cok uzun olacak kusura bakmayın. Okumak istemeyenler icin baştan belirteyim.

Ben 8 aylık hamileyim. Eşim, ben ve bir de 11 yaşında kızımla cekirdek aileyiz. Şimdi de bebiş geliyor işte. Benim annem ve iki abim var. Bir abim evli. Abimle de eşiyle de aramız iyidir ( Ya da ben oyle sanıyordum belki ) Diğer abimle kimse goruşmez. Sadece annem vardır onunla konuşan. Sulalede goruşen yok zaten, biz de goruşmuyoruz. Annemle ise hep gostermelik bir ilişkimiz oldu. Hicbir zaman gercek bir anne kız ilişkimiz olamadı maalesef.

Gelelim sorunuma:

Ben şimdi yakın zamanda doğum yapacağım. Ama yanımda kimse olmayacak sanırım. Buyuk kızımı evli olan abimlere bırakacaktık doğum yaptığım zaman. Eşim de benim yanımda kalacaktı. Hesaplarımız bu yondeydi.

Ama evdeki hesap carşıya uymadı. Yengem ve abim doğumda tabi ki kızımı onlara emanet edebileceğimi soylediler. Gel gelelim buna rağmen her hafta goruştuğum yengem, doğumuma az zaman kala birden irtibatı kesti. 1 ay oldu aramıyor. Hoş, onceden de ben daha sık arardım zaten. Ama şimdi hamileliğin son donemlerinde olduğum icin onlar beni arasın, merak etsin, sorsun diye duşunerek aramadım. Bilmem, belki naza cekmektir bu. Ama doğurdum, doğuracağım. En yakınıma da naz yapabilmeliyim diye duşundum. Ama aradan 1 ay gecti, arayan olmayınca aramızdaki samimiyeti sorguladım. Ben aramayınca onlar da beni aramadı cunku. Dolayısıyla cocuğumu bırakmak konusunda tereddude duştum. Galiba kabul etseler de cok da istekli değiller. Dolayısıyla kimseye zahmet vermek istemiyorum.

Annem asla bakamaz zaten. Hoş bakabilseydi bile yollamazdım kızımı. Cunku diğer abimle birlikte yaşıyor ve ben kızımı asla o adamla aynı ortama sokamam. Nedenlerini şimdi uzun uzun anlatmayacağım ama kızım tek başına kalsa cok daha fazla icim rahat eder. Annem de gelip bizim evde kalamaz. Cunku cocuğum okula gidiyor ve kalabalık icinde risk altında. Kızım covidli biriyle temas etse, anneme bulaştırsa ben bu vicdan yukunun altına giremem. Annemin aşısı yok zaten, dolayısıyla bizim eve gelip kızımla kalması da mumkun değil. Başına bir şey gelse hemen kızımı suclar. Ben buna dayanamam.


Annem zaten şimdiye kadar ele gune karşı laf olsun diye annelik yapan biri. El alemin kınayacağını duşunmese umrunda olmam. Zaten ona guvenmiyorum. İlk doğumumda bir gece bile yanımda kalmadı. Onu da bırakın, doğumdan evimize geldiğim gun yanımızdaydı. Kalkıp da bir yudum su bile vermedi bana. Evini duzenini bilemem dedi. Kalktım onune yemek yapıp koydum ben daha 1 gunluk doğum yapmış halimle. Doğumdan gelip misafir ağırladım bir de. Yani yardım kabul etsem bile bana faydası dokunacak biri değil annem.

Bana iki haftada bir telefon eder, aman kızım kendini yorma, sen hamilesin falan der. Laf olsun diye ama. Hamileyim tamam da, ben yapmazsam kim yapacak bu işleri anne diyorum. Bu sefer de hastalığını falan anlatıp kendi işimi bile yapamıyorum diye sızlanmaya başlıyor. Ama bana gelince hasta olan kadın kendi evinde maşallah cok sağlıklı. Yun yorganlarının yunune kadar kendisi yıkıyor, cırpıyor, dikiyor. Cam siliyor, canı isteyince en zor yemekleri ( mantı, el acması borek, icli kofte gibi) kendisi yapıyor. Yanlış anlaşılmasın, ben ondan şimdiye kadar hicbir şey istemedim zaten. Bebek icin bile hic bir şey yapmasını istemedim. Yapmadı da. Zaten usulen sordu, bir şey yapmam gerekir mi diye. Ben de gerekmez dedim.

Gecen ay derinlemesine temizlik yaptım ben. Kimseye haber bile vermedim. Karnım burnumda buzdolabı, camaşır makinesi de cektim, halılarımı da kaldırdım serdim, duvar da sildim. Eşim kısmen destek oldu, cunku gun boyu işteydi haliyle. Genel olarak her şeyi ben yaptım. Annemin haberi bile olmadı, yardım da istemedim. Ama olur da isterim diye hep hastadır kendisi bana gelince. Onceden sızlanır ki olur ya yardım istersem bahanesi olsun diye. Neyse bunları şunun icin anlattım. Annemden hicbir zaman hicbir şey isteyemem. Cocuğumu doğumda ona bırakamam. Bu bir alternatif değil benim acımdan.

Eşimin ailesiyle ilgili yakın zamanda bir başlık acmıştım zaten. Yanlış anlaşıldım, mevzu para sanıldı ama değil asla. Eşimin de arkasında bir ailesi yok. Onlar sadece bir menfaatleri varsa eşimle iletişim kurarlar. Ben onlarla zaten goruşmuyorum yıllardır. Dolayısıyla onlara da cocuğumu bırakmam mumkun değil. Zaten doğacak cocuğu da merak ettikleri yok. Eşimi umursamıyorlar ki torunlarını umursasınlar.

Başka bize destek olacak kimsemiz de yok. Arkadaşlarım var tabi ama ailelerimizin yanımızda olmadığı durumda onlardan nasıl bir şey isteyeyim? Demezler mi anası, akrabası dururken bizden boyle bir şey istenir mi diye? Eşim var bir tek işte. O da doğumda yanımda olmak istiyordu ama kızım daha gece tek başına kalacak yaşta değil. O yuzden muhtemelen eşim kızımın yanında kalacak.

Aklımıza gelen tek alternatif ise hastanelerin refakatci hizmeti. Gece refakatci olarak kalmak icin bir hemşire ya da ebe ayarlanabileceğini soyledi doktorumuz. Hastanenin boyle bir hizmeti varmış. Allah kimseye muhtac etmesin tabi, cozum bulabilmek bile bir nimet. Ama kendimi cok caresiz, yalnız ve kimsesiz hissediyorum. Kimim kimsem olmadan tek başıma doğurmak ağrıma gidiyor. Surekli burnumda bir sızı var.

Ben annem anjiyo olduğunda buyuk kızıma 7 aylık hamileydim. Annemin yanında durdum hastaneden cıkana kadar. Afedersiniz gerektiğinde altından da aldım, hic de gocunmadım. Abimin hanımı olan yengemin doğumunda hastanede ben kaldım yanında. Karşılık beklemedim bunları yaparken tabi ki. Ama insan kendisi bir şeye ya da birine ihtiyac duyduğunda sorgulamaya başlıyor sebepsiz. Ben onların yanında ihtiyac duyduklarında sorgusuz sualsiz kalırken şimdi boyle kimsesiz olmayı da haketmedim.

Ne olursa olsun, cok da gururluyum ama. Şu saatten sonra kimseden yardım istemem. Benim doğurmak uzere olduğumu bilip kıllarını kıpırdatmayan aileden bir şey isteyemem ben. Neden boylesiniz, ben bunu hak edecek ne yaptım diye bile soramam. Ama bu sızı, bu kimsesizlik hissi nasıl gecer ya? Ya da gecer mi? Kendimi nasıl rahatlatayım ben? Rahatlamaya cok ihtiyacım var cunku.