Son 1 aydır oyle şeyler yaşadım ki tırnaklarıma kadar mutsuzum. 1 evladım var 5 yaşında resmen sadece beni hayata bağlayan tek şey o.
Mutsuzum kızlar mutsuuzzuummm.
Kocam olacak narsist hayatımı ele gecirmiş de hicbirşeye karar veremiyor gibiyim sanki anneme bile gitsem o karar verecekmiş gibi hayatım onun ellerinde.
Cevremde herkes farkına varıyor gibi sankii
Boşanmak istiyorum gercekten artık istemiyorum ama yapamıyorum.
Nasıl karar verilir nasıl tamam artık boşanıyorum diyip imzalanır o kağıt parcası. Bitsin istiyorum artık dedim cocuğumuz var bensiz perişan olursunuz diyor. Yaa bende bunlardan etkileniyorum gercekten perişan olacağım sanıyorum. Mesleğim yok ama calışırım ne olursa diyorum sonra boşver boyle en azından bildiğin acı bilmediğin acının icine girme cocuğu da peşinde surukleme diyorum sonra da icimden. Narsist bir adamla evliyim ve her gun mutsuz uyanıyorum resmen o ise ozgur nereye isterse gider herşey icin de haklı sebepleri vardır. Keşke ahhhh keşke cesaretim olsa bı gun boşandım diye konu acsam da benim gibilere cesaret olsam.
Okadar safım ki oyle bişey icin adım bile atamam ben