Nerden başlasam bilemiyorum.. 6 aylık evliyim uzun ilişki sonrası evlendim nişanlılık donemi benim icin psikolojik acıdan cok zor gecti sanki yıllardır sevdiğim insan yerine bi yabancıyla yola cıkıyormuş gibi hissettim ama ailemi uzmemek icin vazgecmedim ama uzun suredir gulmeyi mutlu olmayı unuttum eski ben gitti onu cok ozluyorum biliyorum cok melonkolik olacak ama eski gunlerimizi cok ozluyorum yavaş yavaş bunu kabullenmeye başladım artık geri gelmeyecek gecen gunler yiten duygular şimdi bir robot gibi yaşıyorum sabah uyanıyorum yapmam gereken işleri yapıp ertesi gunu bekliyorum bunları yazmamdaki amac eğer mutlu ve sabahları uyanmak icin nedeni olan bir hayatınız varsa bunun kıymetini bilin sevgileri harcamayın cunku hicbir pişmanlık giden zamanı da duyguları da geri getirmiyor sonra en cok kendini ozluyor insan ama bulduğu tek şey koca bir boşluk