ozetle:annemin psikolojik rahatsızlıkları var ve kabul etmiyor. tedaviye nasıl ikna ederim?

annem 70 yaşında emekli oğretmen. Yıllardır kotuleşen psikolojik sorunları var ancak son 1 yılda ciddi anlamda arttı.

mesela bir şeyler biriktiriyor.komşuların ikinci el eşyalarını, benim ve ablalarımın atacağımız şeyleri, kavanozları, 13 yaşındaki yiğenimin mama kaplarını. ev copluk gibi.

babamla surekli kavgalılar,anne babasına bakmak icin uzaklara gidiyor.anne babası hasta.surekli oldu olecekler mevzusu var.annem surekli uzakta ve bu daha da yıpratıcı oluyor,bizden uzaklaştıkca kardeşlerine yaklaşıyor. boyle olması guzel ,bizim de buna bir itirazımız yok ama itirazımız olduğunu,anne babasına bakmasını istemediğimizi duşunuyor. halbuki oyle bir şey yok yıllardır gider gelir. sadece artık onun da cok yorulduğunu, babamın da ona ihtiyacı olduğunu,gerekirse anane dedeye yardımcı tutabileceğimizi, onun da gidip geleceğini soyluyoruz. buna gore berbat cocuklarız. beddua ettiği bile oldu.

hayatında bir odak noktası belirliyor ve ona takılıp kalıyor. yıllarca yiğenime bakmaya takıldı,şimdi anne baba,zamanla ben.bunun gorev olduğunu ve tutkuyla yapılması gerektiğini duşunuyor bakıma ihtiyacımız olmamasına rağmen. bir şeye odaklanıyor ve geri kalan hayatı yok gibi davranıyor.

kurslara yazdırdık,spora yazdırdık, eve temizlikci tuttuk,en son babamla boşanma aşamasına geldi psikologa gonderdik. cok zor kabul etti. seans sonrası doktor aile terapistine yollamış. ben deli değilim işte daha da gitmem, doktor bir şey demedi işte demiş cıkmış. artık tedavi olma umudu da gitti zar zor gonderdiğimiz yerden ayrıldı.daha da gitmez.

tum bu sureclerde ailecek bunaldık,yıkıldık,yorulduk.babam daha uğraşamam diyor. bu saatten sonra uğraşamam diyor. goruşmem ayrı evlerde yaşarız diyor. ablalarım goruşmek istemiyorlar iflah olmaz diyorlar. bende iflah olmayacağı yonundeyim. ama bırakamıyorum da.gittikce kotuleşiyor. 25 yıl onceki bir şeyi hatırlayıp bu icimde kaldı deyip anlamsız da olsa yapabiliyor. nerden cıktı diye şok oluyoruz.
asla para harcamıyor.asla bir şey attırmıyor.maaşı var her şeyi alabilir ama asla mutlu olamıyor.

ne yapacağımı bilmez haldeyim. hasta olduğundan nasıl bu kadar eminsin derseniz insan annesini tanır,eminim. eskiden de boyleydi cok sevgi dolu bir insan olmadı hicbir zaman ama artık daha da kotuleşti. tek başına kimsesiz yaşayabileceğini duşunuyor. yanına bizi yaklaştırmıyor. gittikce bağlar kopuyor.

tedaviye nasıl ikna ederim? ayrı şehirdeyim nasıl konuşsam ne yapsam da duzeltebilsem bir şeyleri? hastalığı ne olabilir?