merhabalar. birkac kez bu konuyu anlatmıştım ama ben yine bu konuda cok fazla zorlanıyorum. yksye hazırlanıyorum, ve evde babam ve ben yaşıyoruz sadece. annemi kaybettim kucukken. babam da evi cop ev yapmış durumda. gercekten akıl hastası denecek hareketleri var. evde kedimiz var, afedersiniz onun pisliğini eliyle alıyor ve sonra adam akıllı yıkamıyor elini. dışarıda yerde bi kağıt parcası bile bulsa eve getiriyor. kedimizin kirli kumunu değiştiriyorum, kirli kumları evde tutuyor. iki cuval var şu an ve atmıyor attırmıyor da. 15 yıllık gazeteler falan var evde iki oda dolusu cer cop boyle asla atmıyor. ve her şeyi gectim asla benimle sağlıklı bi iletişimi yok. ne zaman yanına gidecek konuşacak olsam git başımdan diyor. 5 yıllık toksik bi ilişkim vardı onun icin de konu acmıştım. annem olmadığı icin itip kakıyorlardı beni surekli eski sevgilim ve annesi. şu anda kendimi o kadar yalnız ve boğulmuş hissediyorum ki uzun zamandır. mesela dışarıdan bi yemek kokusu geliyor, benim de canım cekiyo ama evde onu yapacak kimse yok. ders calışmam gerekiyo benim de zamanım olmuyo. arkadaşlarımın evlerine gidiyorum tertemiz ve bi ışık var evlerinde her şeye rağmen. bizim ev oyle değil, copluk gibi. yani kafamda bi anne figuru bile yok. bana birinin yemek yapması, evimi odamı temizlemesi, beni koşulsuz sevmesi gercekten dunyada cenneti yaşamak gibi bişey gibi geliyor. asla gercek değilmiş gibi. ve her an istemsizce bu sevgiyi aradığımı fark ediyorum. ama asla bulamayacağımı da biliyorum. arkadaşlarım var dışarıda hem de cok fazla ama eve geldiğimde hep boyle oluyor. eve gelmek istemiyorum bu yuzden. yemek yapmaktan temizlikten ev işinden babamdan her şeyden o kadar sıkıldım ki. bazen cok bunalıyorum, bi kahve icmek icin insan yok evde. ve bu hep boyle. hatta 4 5 yıl kadar once bu duzenden gercekten cok yorulduğum icin yemek yemeyi bırakmıştım. hala kan değerlerimde demirim 2 bucuk. hem ruhsal hem fiziksel olarak cokuyorum artık. kimseden aile sevgisi gormuyorum, inanılmaz yalnız ve kimsesiz hissediyorum kendimi. boyle bir evde, asla sevgi gormeden, boyle bi babayla yaşamak, ustune ustluk bu 5 yıllık toksik ilişki tuketti beni. dışarıda hic boyle bi insan değilim hatta hic derdim yok sanarlar beni ama hic oyle değil. her an intihar var aklımda bi suredir. cunku gercekten kendimi değersiz hissediyorum ve yıllardır artarak devam ediyor bu his. cunku bana bu değeri veren hic kimse yok ve tek başıma yetememeye başladım. eski sevgilim beni surekli kucumserdi değersiz hissettirirdi, babam da oyle. ve sanki beynime icime işledi bunlar benim. online psikolog icin bile para vermiyor babam. git dersinle uğraş yine ne var falan diyor. sanki hobi olarak bunları duşunuyormuşum gibi. devlet hastanesinden randevu aldım ama 20 gun sonraya ancak bulabildim. zaten devlet psikiyatristlerinden terapi alma gibi bir imkanım da olmuyor ilac yazıyorlar sadece. gercekten cıkmazda hissediyorum. ne yapacağımı bilmiyorum.