Yalnızlıktan delirmemek icin yazıyorum.. merhaba eşimle 2007 senesinde universiteye başladığımızda tanışıp aşık olduk ve hic birgun bile birbirimizi kırmadan sevgimiz hep artarak 2014 senesinde evlendik bu surecte cok şeyler yaşadık birbirimiz icin cokca fedakarlıklar yaptık eşim askeri okulda okuyordu bense iletişim fakultesinde daha ilişkimizin başlarındayken eşimin babası "benim oğlum doğuya gidince sen ne yapacaksın" diye sormuştu "calışmayacak mısın?oğlum sakın calışmayan bir kadınla evlenme" dediği icin okulumu bırakmış ve eğitm fakultesini kazanmıştım sonra oğretmen oldum(tabi 19-20 yaşındaki cahilliğimin kurbanıyım) sonra atanamadım bir sure ozel kurumlarda calıştım ama cok verimli bir calışma hayatım olamadı sonra hamilelik sonra cocuğum oldu işi bıraktım cocuğum 8 aylıkken eşime gorev cıktı 2 sene evden uzak kalacaktı.tası tarağı topladık ailelerimizin olduğu şehirde ev tuttuk cocuğumla yerleştik,eşim gitti 3-4 ayd bir 10 gunluğune geliyor onun harici yanımızda değildi.2 sene birbirmizi cok ozleyerek gecti yani ben oyle duşunuyordum gorevin bitme tarihi yaklaştıkca eşim daha fazla oradaki arkadaşlıklarına vakit ayırır olmuştu benim halimi hatrımı hic sormuyor cocuğu gordukten sonra ayıp olmasın beni bekliyorlar diyip konuşmuyordu.Zor yerlerde calışıyorlar diye bir şey demiyordum sevgisinden hic şuphe etmediğim icin uzerinde durmadım.sonra nihayet eşimin geldiği gun atladım sarıldım boynuna kavuştuk ben kabıma sığmazken eşim bi mutsuz anlam veremedim sonra alışcaz falan diye konuyu geciştirdi surekli sinirleniyordu basit şeylere bile sonra yeni tayin yerimize evi taşıdık eşim duzeleceğiz diyordu aonra senden soğudum sevemiyorum artık icinden gelmiyor diyerek benden uzaklaştı.oyle gunler haftalar gecirdik ki tek kelime konuşmadan.hasta halde beni bırakıp arkadaşlarıyla dışarı cıktı mesela,bir şey soyleyince cevap vermiyordu,terapi alalım dedim terapiye başladık 3 kere gittik daha sorunun tespitini bile yapmadan bıraktı terapiyi kabul ediyor sen haklısın diyor kavga bile etmeye tenezzul etmiyor,paylaşacak akıl danışacak kimsem yok herkesten uzaktayım,uzakta olmasam da kimsem yok zaten o da ayrı bir konu...hayatında kimse olmadığına yemin ediyor,oyle bir şey de yakalamadım zaten ama anlam veremiyorum.cocuğuna cok duşkun o mutlu olsun diye bana katlanıyormuş gibi davranıyor benimle alakalı umrunda olan bir şey kalmamış gibi davranıyor.boyle olduğu icin cok uzgunmuş ama sevemiyorum diyor başka bir şey demiyor 1,5 senedir boyle...boşanalım diyorum kabul etmedi zaten boşanalım desem de ben de psikolojik acıdan hazır mıyım emin değilim .hazır olunuyor mu onu da bilemiyorum ...cok uzun yazdım ama bir fikir,dışardan dinleyen bir olarak bir yoruma ihtiyacım var belki de