Herkese merhaba
Olumlu-olumsuz yorumlarınıza ihtiyacım var.
3 yıllık bir ilişkinin ardından 8 ay once eşim ile evlendik. Eşim istanbula okumaya gelmişti biz tanıştık ve sevgili olduk. İyi kotu guzel bir ilişkimiz vardı. Beni gercekten cok sevdiğini biliyorum. Kotu kelimesini kullanmamım sebebi hayat tarzlarımızın cok farklı olması ve onun bana karışmasından dolayı. ( giyinme tarzı, eve gec gitme vs. ) bu surecte oldukca cok tartışma yaşadık ve ben oldukca fedakarlık yaptım. 8 ay once daha kucuk, tek duze benim hayat goruşumle uyuşmayan insanların olduğu yobaz bir şehire geldim. Buraya hala alışmaya calışıyorum. İstanbuldayken cok sosyal biriydim. Calışıyordum, hafta ici en az 2 gun dışarıda , hafta sonu hic evde oturmayan biriydim. Evlendikten sonra pandeminin de etkisiyle şu an sosyal hayatım hic yok ve bu beni gercekten cok zorluyor. Eşimin ailesi cok iyi insanlar. Maddi manevi her zaman yanımızdalar, beni burada yalnız bırakmamaya calışıyorlar. Fakat burada alıştıkları bir duzen var haftanın 3 4 gunu goruşmek gibi. Ve bunu bizden de bekliyorlar. Hafta ici 1-2 akşam birlikteyiz. Hafta sonu hep birlikte yazlıklarında kalıyoruz. Diğer akrabalarıyla da ev oturmalarını pek sık yapıyoruz. Koloni gibi hep birlikte hareket ediliyor. Bayanlar toplanıyor yufka acılıyor, sarma sarılıyor sabahtan akşama kadar. İlk başlarda beni yalnız kalmayayım diye aralarına alıyorlar gibi duşunuyordum ama artık biraz da kullanıldığımı hissediyorum. Yeni gelinim kendimi yanlarında rahat hissetmiyorum. Yazlıkta kalırken kayınpederimle, ablasının eşiyle rahat edemiyorum. Evimde şortla dolaşırken burada rahat bile oturamıyorum. Konuştukları konulara uzak kalıyorum, surekli aynı konuların (koyleri, akrabaları vs.) sıkılıyorum. Ruhen kendimi iyi hissetmiyorum. Hemen hemen her gece ağlayarak uyuyorum. Dışarıya karşı mutluymuş gibi gorunmek cok zor geliyor artık ve bunu başaramıyorum. Onların yanındayken de ağlayasım geliyor haliyle suratım modum duşuyor. İyi misin, uzan istersen gibi şeyler soyluyorlar. Onları da huzursuz ettiğimi farkettim artık. Ailemi ablamı, yeğenimi 3 aydır goremezken surekli onlarla olmak biraz da koyuyo bana. Hayatımızın cok icerisindeler, kendi duzenleri, kendi yaşayış şekilleri gibi yaşamımızı istiyorlar. Her şeye mudahil oluyorlar. Ust komşumla birlikte onun arkadaşına gitmiştik bunu bile cok irdelediler. Tanıyor musun, neden gittin gibi. Kotu bir niyetleri asla yok biliyorum. Ama ben boyle bir yaşantıya alışık değilim ve alışabileceğimi duşunmuyorum. Kayınvalidemin bizde kaldığı bir gun eşim telefonumdan kv icin yazdığım bir kac şeyi gormuş. Terbiyesizlik yapmıştım. Bunun icin bayağı bi tartıştık, onu cok şaşırttığımı iki yuzlu olduğumu benden beklemediğini soyledi. Şimdi her tartışmamızda bu gundem oluyor. Aslında ailesinin baskıncılığının o da farkında ve bunalıyor. Birbirimizi anlayamıyoruz. bana cok ılımlı yaklaşıyor ama problemlerimizi bir turlu cozemiyoruz. İlk defa iş hayatına atıldı bu konuda buyuk sıkıntı cekiyor, kendi işi olduğundan maddi olarak da sıkıntıya giriyor. O da evlilik hayatına alışmaya calışıyor. Hem iş, hem ben, hem ailesi o da ruhen iyi değil. Her gun ağlamalarım, cozumsuzluğumuz onu da yıpratıyo. Artık aynı sıkıntılarımı tekrar tekrar ona anlatmak daha fazla dert yapmasını istemiyorum. Sarılıp her şey duzelecek diyoruz sadece. Kendimi buraya ait gibi hissetmiyorum. Her şey o kadar zıt ki bana. Hicbir anımın olmadığı bana bir şey ifade etmeyen bu şehirde yaşamak her gecen gun beni daha kotu yapıyor. Ailemin ozlemine dayanamıyorum artık. Kendimi cok yalnız, mutsuz , caresiz hissediyorum..