2 seneye yakın bir ilişkim var. Meslektaşız, iyi mesleklerimiz, iyi sayılabilecek gelirlerimiz var. Yakın memleketlerdeniz. Aile ve kultur yapılarımız arasında bir farklılık yok.
Farklı ve cok uzak şehirlerde gorev yapıyoruz. İlişkimizin ilk 6 ayı aynı şehirdeydik, her gun goruşmeli, cicekli bocekli, bol komplimanlı bi ilişkiydi. Derken onun tayini cıktı.
covid donemine kadar iki haftada bir haftasonları bir araya geliyorduk. Ancak marttan-haziran sonuna kadar haliyle goruşemedik. en son haziran sonunda bir haftasonu goruştuk.
Bu arada goruşemediğimiz donemde ben cok sıkıntılı bir surec atlattım. başımdan cok talihsiz bir hadise gecti. Bu konumuzla alakalı değil ama mayıs ayında yaşadığım bu durumu hala atlatabilmiş de değilim. Hala her gun bi posta bu konu nedeniyle gozyaşı dokerim.
bu anlattığım hadise nedeniyle gorev yerimde kalmak istemiyordum ancak tayinim mumkun de değildi. Psikolojim ciddi anlamda etkilendi, işe gitmek istemez oldum. O sırada o da bana elden geldiğince destek olmaya calıştı. Sonrasında “takma”, “boşver”, “uzme kendini” demekle yetindi...
Sonra aklıma duştu, biz evlensek ben burdan kurtulurum. İlişkimizde hicbir problem yok, seviyor ve seviliyorum, maddiyat, sosyo-kulturel elverişlilik, hicbir engel yok. Tartışma bile olmamış aramızda. Hem yol da artık gozumde buyumeye başladı. evlilik ikimiz icin de iyi olabilirdi.
ben bunları duşunurken bir gercekle yuzleştim. Benim 2 senelik ilişkimde boyle bir mevzunun lafı bile gecmemişti. Geleceğe yonelik hicbir plan yapmamıştık. Oyle yaşıyorduk. Ben evliliğe dair isteğimi usulunce ve goze sokmadan cıtlattım. Oralı olmadı.Daha net olup acık acık sorduğumda da yuvarlak cevaplar verdi.
Benim gorev yerimde can guvenliğime dair kaygılarım vardı ve erkek arkadaşım beni burdan cekip alma ihtimali olmasına rağmen, huzursuz olduğumu, her gun ağladığımı bilmesine rağmen bu duruma goz yumdu. Ağladığımda bana kızıp artık kendini uzme dedi.
İlk kırgınlığımı burdan aldım. Sırf bu sebeple insan evlenmez, belki vakti vardır henuz dedim. Bekledim. Unuttum. Konusunu dahi acmadım.
Derken izin aldı, memleketine gitti. 2 hafta daha memleketinde. Ben de haftaya izne cıkacağım. Ancak iznimizi dahi birlikte planlayamadık.
Haftaya doğum gunum, ben onun doğum gunu icin bir sene onceden iznime kadar planlarken, o izinde olmasına rağmen en azından 2-3 gununu bana ayırmayı tercih etmedi.
3 hafta izne cıktı ve benimle ilgili hicbir plan yapmadı. Muhtemelen goruşemeyeceğiz. Ben olsam sevgilimi gorme umuduyla bir girişimde bulunurdum muhakkak. Yerinde olsam sevgilimle de bi planım olurdu. 3 haftanın 2 haftasını memlekette gecirsem bir haftasında yanına giderdim. Bunu hazmedemiyorum.
bu ilişkide kendimi yalnız bırakılmış hissediyorum . Bir erkek 2 aydır gormediği ve ilerde de maksimum 2 gun gorebileceği sevgilisini gormek icin neden caba sarfetmez? Eylul sonrasında korona sebebiyle belki hic goruşemeyeceğiz de ustelik.
benim aklıma sevgisizlik geliyor bir tek. Sevmiyorsa caba da sarfetmez dolayısıyla. Oncelik de vermez.
Bugun ciddi ciddi ayrılığı duşundum. Sizce bu ayrılık icin neden midir? 2 senede geleceğe ve evliliğe yonelik bir konuşma gercekleşmeyen bir ilişki zaten bitmeye mahkum mudur?