Herkese merhabalar. Direkt konuya giriş yapmak istiyorum. 15 aylık bir evladım var. Tek başıma bakıyorum, eşim sabah gidiyor akşam geliyor evde olduğu gunler ilgili bi babadır. Benimlede ilgilidir, buyuk sorunlarımız yok hic olmadı. Herkes gibi ufak tefek atışmalar oluyor tabii. Sorunum şu ki, kafamın icinde hep biriyle konuşuyorum.. Şuna şoyle deseydim, boyle deseydim, onu deyince bunu soyleseydim. Bu kişi genelde kv cunku doğum sonrası donemde cok yuzgoz olduk cok ustume geldi. Eşim defalarca uyardı, karışma konuşma dediysede gerek şaka yollu gerek eleştiri olarak hic ama hic susmadı. Bebeğime ne giydireceğim, ne yedireceğim, hangi oyuncaklarla oynatacağım, evde ne yemek yapacağım hatta benim ne yemem gerektiği, kilo aldığım o bu derken hic ama hic susmaz hele o donem hic susmadı. Onceden az goruşurduk o yuzden hic umurumda olmazdı. Torun sevdası bi sardı her hafta gelir hergun arar herşeyin icinde. Tabi ki başlı başına sebep odur diyemem ama cok tetikledi gerdi beni surekli. Artık konsantre olamıyorum, kitap okuyorum okuduğum şey kafama girmiyor defalarca aynı yeri okuyorum. Zaten azıcık bi uyku surem var ondada uyuyamıyorum. Uyku uyanıklık arasında kafamda hep diyaloglar donuyor. Karşılıklı konuşmalar, tek başıma konuları yorumlamam gibi. Surekli yorgunum, mutsuzluk hakim. Bebeğimi cok seviyorum ama cok yoruluyorum.. Ustelik bunların uzerine birde olum korkusu eklendi doğumdan sonra. Cocuğumla oturup guzel guzel oynarken bi anda ya olursem evladım ne olur, bana bişey olursa evladım nasıl bensiz durur gibi korkular surekli beynimin icinde. Bu nedir? Anksiyete mi yaşıyorum, bunalımda mıyım? Diyelim ki anksiyete, gitsem teşhis konulsa ilac kullanabilir miyim, bebeğimi emziriyorum. Bunlar bi rahatsızlık mı, kucuk cocuklu olduğum icin yaşadığım şeyler mi?