Merhaba hanımlar 25 yaşındayım ve 6 aylık evliyim. Evliliğin ilk başlarında bir sure bebek duşunmezken, 1. Ayın sonunda kontrole gittiğim doktorun kese gorduğunu soylemesiyle başımdan aşağı kaynar sular dokuldu. Elime ultrason kağıdını tutuşturup bi adeti bekleyelim diyen doktor bembeyaz olduğumu gorunce kan testi yapmaya karar verdi. Kan veriminden sonucun cıkmasına kadar gecen o 2 saatlik surede hamile olduğumu sanan ben buyuk bir panik atak yaşadım. Aklımdan binbir duşunce gecti ne yapacaktım eşim ne diyecekti daha 1 ay olmuştu yapabilir miydik?

Eşimin bir sure bebek istemediğini biliyordum ben de duşunmuyordum o an icimdeki korkuyu kelimelere dokmem imkansız. Ama bu oyle bir icgudu ki doktor gordum dediği anda ama ben mr a girdim şunu yaptım bunu yaptım iyi midir diye belki bin bir duşunce beynimden aktı gecti. Doktora guvenmeyip ultrasonu bir de tanıdığım bir doktora attım o kadar inanamadım bu duruma. O da aynını soyledi. Eşime haber verdim ve allahtan gelene yapacak bir şey yok cevabı aldım. O an bunu anlamadım ama şimdi duşununce cok zoruma gidiyor.

Cok uzatmak istemiyorum sonuc olarak test sonucu negatif geldi ve eşim ve ailem de dahil herkes buyuk bir oh cekti, ben haric. O an icim boşaldı, hayat anlamsizlasti sanki. 2 saatliğine bile anne olmak hissini yasamak beni oyle derinden etkiledi ki o gun bugundur her gunum bu duşunceyle geciyor. Zaten kendimi bildim bileli bebeklere duşkun anne olmayı hayal eden bana boyle bir tecrube kafayı yedirtmek uzere.

Eşim bir yıldan evvel hicbir şekilde bebek sahibi olmak istemiyor. Bir sure rahat bir hayat yaşamak istiyor. Yapamayacagindan korkuyor. Rahat rahat gezip tozmak istiyor. Ama gezmek de uyku da rahatlık da benim gozumde yok. Korundugumuz hÂlde her ay belki bu sefer olmuştur diyerek bekliyorum adet gunlerimi. O kadar yanlışlıkla gebe kalanları duydukca belki ben de diyorum.

Biliyorum belki coğunuz daha erken evliliğinin tadını cıkar eşin haklı daha cok gencsin elbet olacak ne bu acele diyeceksiniz. Bunların hepsini biliyorum ama işte gonlume soz geciremiyorum. Eşimin bu kaygisizligi bana bencillik gibi geliyor. Hayatımızda farklı noktalarda olduğumuzu goruyor ve buna cok uzuluyorum. Ben anne olmak bir cekirdek aile olmak isterken o daha rahat bir hayat yaşama isteğinde olduğu icin farklı olduğumuzu duşunuyorum . Doğru bir duşunce olmayabilir belki fakat anne olma hakkimin engellendiğini bile duşunuyorum. Sanırım psikolojik olarak bu konudan cok etkileniyorum ve ne yapacağımı bilmiyorum. Belki benden yaşca buyuk tecrubeli ablalarım veya benimle aynı durumu yasayan kardeşlerim varsa bir nebze de olsa icimi rahatlatırsiniz diye derdimi size dokmek istedim