Daha oncede bir kac konu actım sanırım burası benim katarsis alanım , ağlama duvarım..
Kaybolmuş gibiyim o kadar yanlız hissediyorum ki sanırım oyleyim de.. yanlız yaşıyorum anne ve babamı kaybettim 27 yaşındayım ama hayatta yaşadıklarımı hesaba katarsak 70 yaşında hissediyorum , bugune dek herşeyi halledebilecek kadar guclu hissederdim kendimi şimdi tokezliyorum , korkuyorum.. Annemin kollarımda hastalıktan 40 kiloya kadar duşmuş bir şekilde olumu benim son noktam oldu galiba.. hayatıma devam etmeye calışıyorum maddi olarak problemim yok calışıyorum iyide kazanıyorum ama gel gor ki dunya benim icin acık bir kafes ve ben icinde mecburen duruyor gibiyim psikolojik tedaviyide denedim hala deniyorum ama bu dunyada yanlız olmak istemiyorum. evlenmek aşık olmak yuva kurmak istiyorum ama asla olmuyor yani inansam bana buyu yaptılar diyeceğim . Elimi attığım kuruyor adeta bir hilkat garibesi gibi hissediyorum kendimi.. Butun bu imtihanlardan sonra mutlu olmam gerekmez mi? Bir kalbim var ama bin parcaya bolundu topuklarımı kanata kanata gittiğim yollardan hep elim bomboş dondum.. Aranızda en dipte olduğu anda o kuyudan cekip cıkarılan oldu mu merak ediyorum dinlenilmeye , anlaşılmaya ve birazcıkta olsa o umuda ihtiyacım var..