Nerden başlasam bilmiyorum. Derdim buyuk değil belki ama beni dibe cekmeye yetiyor. Daha cok konuşma insanıyım yazarak ifadem cok iyi değil.Birazcık uzun ve karışık yazabilirim, affola.

7,5 aylık bir kızım var. Hamileliğimin 4. Ayından beri pandemi sebebiyle, doğumdan sonra da doğum izni ucretsiz izin vs derken 1 yıldan fazladır evdeyim. Bir tane arabamız var, onu da eşim kullanıyor işe giderken. Ben bebekle ya kanguruyla ya da bebek arabasıyla cıkabiliyorum yani. Evimiz merkezi, carşıya pazara yakın bir yerde değil. Pandemi zamanı toplu taşıma, taksi vs de kullanmak istemedim. Yazın yine iyi kotu yurume mesafesinde gidebileceğim yerlere cıkardım kızı, her gun hava alıyorduk. Bazen dışarda uyutuyor, oturup kitap okuyordum. Havaların soğumasıyla artık dışarı da cıkamaz olduk. İyiden iyiye dort duvar arasına kapandım yani. Hastane ve market harici cıktığım pek yok bu ara anlayacağınız.

Evlenip hem şehir hem iş değiştirdim. Burda kimsem yok. Ne arkadaş ne akraba. İş arkadaşlarım var elbette ama ozelde goruştuğum kişiler değil. Zaten evlendim geldim işe başladım derken 1,5 sene sonra pandemi oldu evden calışmaya başladık. Aman aman bir cevre edinemedim. Kışın gelmesiyle birlikte nerdeyse eve kapandığımı soylemiştim. Kimsem olmadığı icin gidip gelme de olmuyor. Şoyle 5 dk bir kahve molası ne bileyim hadi sen duşa gir kıza ben bakarım falan aşırı ihtiyacım var boyle şeylere. Cok yalnızım

Kızım zor bir bebek değil, yani sanırım değil. Hareketli, akıllı, cin gibi maşallah;oyle surekli ağlayan ne bileyim gazlı, kolik vs bir bebek değildi. Ama ilk haftaları saymazsak hep bir uyku problemimiz var nickimden de anlayacağınız uzere. Neyse asıl derdim bu değil.

Kızıma gunduz tek başıma bakıyorum bir cok anne gibi. Ama aşırı yoruluyorum. Hicbir şeye yetişemiyorum. Evi b.k goturuyor afedersiniz. Duzenli yemek yapmıyorum. Ek gıdaya gectiğimizden beri bir tek kızımın oğunlerini aksatmamaya calışıyorum. O da işte enerjim olursa. Kızımın uykusu cok hafif. Gunduz o uyurken gurultulu iş yapamıyorum. Uyanıkken de zaten o yaptırmıyor. Surekli ilgi, oyun istiyor. 5 dk da olsa oyalayacak kimse olmadığı icin akşam eşim işten gelene kadar kızımlayım yani. İyi gunundeyse gunduz 3-3,5 saat uyuyor. O uyurken ben yemek yiyorum. Bulaşık, camaşır atıyorum. Ortalığı topluyorum. Biraz oturayım derken uyanıyor zaten. Akşam eşim gelince de ucumuz mutfakta, yemek hazırlayıp yiyoruz. Sonra benim uyku maratonum başlıyor. Uyutana kadar 50 defa uğraşıyorum. Neyse dediğim gibi asıl mesele bu değil.

Sorun şu ki kendimi aşırı yetersiz hissediyorum. Hem anne hem eş olarak. Kızımın uyku problemiyle ilgili konu acmıştım daha once. Cok yardımcı mesajlar aldım. Ama bir yandan da kendimi daha da kotu anne hissetmeme sebep oldu. Herkes bebeğini sevip okşayarak uyutabiliyor ben beceremiyorum diyorum. 31 yaşında koca kadınım, 19-20 yaşındaki kızlar bile bebeklerine benden guzel bakıyor diyorum. Uyumadığında ofkeleniyorum bazen ama asla bebeğime değil kendime kızıyorum. Kotu annesin diyorum, beceremiyorsun. “Bak millet sallamadan, ağlatmadan, uğraşmadan ne guzel uyutuyor bebeğini.Bebeğine bakamadığın gibi evin de icler acısı. “

Evimi sevmiyorum. Kiradayız, evlendiğimiz sene idareten diyerek tuttuk. Kendi evimizi almaktı niyetimiz. Ama bir turlu olmadı. Her şeyi kendi evimizde yaparız diyerek erteledim. Elim gitmiyor hicbir şeye, icimden de gelmiyor doğrusu. İyiden iyiye saldım artık, gunu kurtaracak kadar temizlik, toplama yapıyorum. Gercekten ateşe veresim geliyor bazen evi.

Bu arada benim halimin de evden aşağı kalır yanı yok. Doğum kilolarımın neredeyse tamamını verdim ama bir coktum sanki. Daha yaşlı daha solgun geliyorum gozume. Saclarım bakımsız, kuru, cansız. Cildim iyice kurudu, duşa girip cıkmaktan başka bir şey yapamıyorum. Kuafore en son ne zaman gittim bilmiyorum. Evleri pırıl pırıl kendisi şıkır şıkır annelere aşırı imreniyorum. Yapamıyorum ben beceremiyorum. Bende ne o enerji ne o yetenek yok. Şimdi bu konuya da şahane oneriler gelecek ama onlar da kendimi yetersiz hissetmeme sebep olacak biliyorum.

Eşimle zaten birbirimize vakit ayıramıyoruz artık. Tek odağımız bebek diyebilirim. Baş başa kaldığımızda bile genelde onun hakkında konuşuyoruz. O da iyice saldı sanırım, işten gelip evle ve kızla ilgili birkac bir şey yapıp yatmak istiyor. Eskisi gibi haftasonu plan yapıp cıkalım gezelim kalmadı. Kız durur mu, uyur mu uyanır mı, ağlar mı, acıkır mı diye duşunmekten uzun soluklu planlar yapamıyoruz. Coğunlukla evde pinekleyerek geciyor. Ailece depresyondayız galiba.

Bunu soylemeye utanıyorum ama bekarlık gunlerimi cok ozluyorum. Eşimi de kızımı da cok seviyorum ama ozluyorum işte elimde değil. O rahatlığımı, hesapsızlığımı, hayalperestliğimi, hevesli hallerimi ozluyorum. Şimdi gunu bitirmeye bakıyorum. Ohh bu akşam da uyudu şukur ama yarın yeni bir challege başlıyor.Yatıp uyumam gerek şu an ama hic istemiyorum. Yine 747374 kez uyanacak, sabah tam şarj olmadan fişten cekilmiş telefon gibi kalkıp yeni bir gune başlayacağım.

Bu konuyu da niye actım bilmiyorum.Neyse işte cok bunaldım. Sadece icimi dokmek istedim.