18yaslarimda herkese guvenip darbede alsam acısıyla tatlisiyla bazı duyguları yaşayabiliyordum. 24yasindayim cok zor donemlerden gectim genel tavrim dışardan bu kız nekadar umursamaz ne derdi vardirki diyorlardir eminim ama yinede gulup eglenebiliyordum yeri geldimi ağlayıp icimi rahatlatabiliyordum. Şuan insanların ic yuzunu okadar net biliyorum ki kimse beni şaşırtmıyor, onceden laf altında kalmaz cevap verirdim artık cevap vermek bile istemiyorum dışardan gulumsemelerim bile sahte. 7yilimi heba ettiğim sevip sevildigimi duşunduğum adam aslında beni hic sevmediğini itiraf edip beni yok saydı. Arkadaşlarım sadece onları guldurup gırgır şamata yaptığımda yanımda aslında benim modum dusukken uzkunden doğru durust kimsenin elini omzum da goremiyorum. Bu benim icin gecerli değil genel anlamda cıkar arkadaşlığı vs. Bende dahil degisiyorum degisiyoruz. İnsanları umursamayip icimden geldiği gibi mi davranmaliyim, her ihtimale karşı mesafelimi olmalıyım? Yada benmi biyerlerde hata yapiyorum (insanlara cok fazla değer verip bağımlı gibi davranmiyorum yani istenmedigim yerde kulumu bile bırakmam) ornek vericek olursam iş ortamında herkes herkesle samimi ama herkes herkesin ayağını kaydırma peşinde. Ben bu ortamdan istediğim zaman gulup eğlenip keyif alıyorum bazen birden soğuyup uzaklasasim geliyor