Arkadaşlar bir kac başlık halinde derdimi anlatmaya calışayım.Ben 13 yıldır evliyim.2 cocuğum var,eşimin burda kimsesi olmadığı icin bizim aile binamızda kendi ailemle altlı ustlu oturuyoruz.
En buyuk sıkıntım eşimin benim tutumumu beğenmemesi.ona gore ben hic cıkamadım ailemden.biz olamadık.cocuklar ve o ayrı bir aile,ben alt kattanım.şoyle soyleyim onu gelin gibi duşunun,hani bu aileye girmiş.bir şekilde catışmlr yaşanmış,ben onun yanında yer almamışım.Eşimi cok seviyorum ama boyle dsvrandığımı iş işten gectikten sonra anlıyorum ve cok uzuluyorum.en son boşanmanın eşiğinden donduğumuz olaylar yasadık.ama onlar eşimde kırılma noktası oldu sanki.aramıza bir duvar ordu,sessizliğe ve yalnızlığa gomuldu.konuşamıyoruz.ozel hayatımız yok.konuyu acsam beni sucluyor,sen değişmiyorsun,yapında yok biz olamıyorsun,gibi gibi bir suru cumleler kuruyor...taşınma olayını cok konuştuk ama sorun burda oturmak değil,senin tutumun diyor.sen boyle oldukca benim yada cocuklrın arkasında duramadıkca hakkımızı savunamadıkca değişen bir şey olmsyacak diyor.kimseyi kırnamak icin suya sabuna dokunmayıp kendini cekiyorsun,bizi karşı karşıya getiriyorsun.cok guzel bir aile olabilirdik ama sen beceremedin diyor.Bu surecten o kadar yoruldum ki,gercrkten kimseyi kırmak uzmek istemiyorum ama durum daha kotuye gidiyor.Eşim beni cezalandırıyor ve yokmuşum gibi davranıyor.Bunca yıl gecti,grcmişi geri getiremem yada duzeltemrm.Ama bu saatten sonra algısını ve duşuncesini değiştirmek icin ne yapabilirim,nasıl bir yol yontrm izleyim.Fikirlerinizi bekliyorum..