Merhabalar , muhtemelen daha once de benimle aynı sorunu yaşayanlar olmustır . Kısaca anlatayım, 5 yaşında kızım var , oğretmenim. Gayet guzel iki kişilik cok mutlu bir dunyamız var kızımla. Benim annemle olan ilişkim tam bir fiyasko idi, annem erkek evlat duşkunu meşhur annelerden biriydi ve beni de ananem buyutmuştu neyse Ama korktuğum basıma gelmedi bu konuda . Kızıma sonsuz bir sevgi verdim şimdiye kadar, umarım bundan sonraki surecte boyle devam ederim.
Sorun şu ki , beni kim gorse ikinci cocuğu soruyor . Yaşım 35 , kendımı bi kere psikolojik olarak hazır hissetmiyorum , kızıma verdiğim emeğin enerjinin yarısını verebileceğimi sanmıyorum. Aslına bakarsanız istemiyorum da. Bu iki kişilik dunyada mutluyuz biz.. Ama bir soz kafama takıldı , cocuğumu sevıyorum dıyorsun ona bir kardeş bile vermiyorsun diyen bir arkadaşım beni icerden bi yerden yakaladı sanki. Hep tek kalacak kendi rahatın icin yazık etme vs vs dedi, sizce doğru mudur , onun cocuğunun halası veya dayısı olmayacak - vs vs ben olunce buyuk derin acılar mı yaşayacak.. vicdan azabı hic bitmiyor mu ? Bir tane bile yapmayacak mısın diyorlar , benim icin cocuk buyutmek yedir uyut mantığından cok cok otede bi yerde . Kızım cok istediğim bir bebekti , ıkıncı cocuk sırf birisi yalnız kalmasın diye yapılırsa ona da haksızlık olmuyor mu ??? . Her neyse sizce kızım ilerde nemi suclar mı aranızda tek cocuk olan var mı? Şimdiden teşekkur ederim