Eşim oldu.. Gozlerimin onunde oldu gitti, yanımda değil sesi yok kokusu yok o kadar zor ki dayanamıyorum.. Hala inanamıyorum ve delirdigimi duşunmeye başladım. Bazen yanımda eşim varmış gidi davranıyorum, konuşuyorum ve korkutuyor bu beni. Yatağımızda tek başıma uyuyamıyorum ya gidip kızımın yanına yatıyorum ya da onu bizim yatağımıza taşıyorum. Eşimin cenazesinin gecesi uyudum ve uyumak o uyumak 5 gun sonra kendime geldim Ara ara arkadaşlarım gelip birşeyler yedirip iciriyor ilaclar veriyordu ve ben geri uykuya dalıyordum 5 gun boyunca bu dongu surdu ve tam olarak uyandığımda bunların hepsini hayal meyal hatırlıyordum, ruya gibi. Kızımı da yanlız bırakmıştım o sırada istemeden.. Eşim oleli tam 2 hafta oldu bugun, iyileşmek icin cok erken bunu beklemiyorum ama ben hicbir zaman iyi olacağımı duşunmuyorum. Eğer kızım olmasaydı coktan intihar ederdim sadece onun icin yaşıyorum. Bebeğim daha 2 yaşında.. sadece 2 yaşında ve babasını kaybetti. Onu hicbir zaman tanıyamayacak ama en azından fotoğrafları var. Peki ya karnımdakinin? Ben bugun hamile olduğumu oğrendim. Reglim gecikmisti ama farkında değildim, ruyamda eşimi gordum. Sensiz yapamıyorum diyordum o da cocuklarımızın guclu bir anneye ihtiyacı var diyordu ama sadece bir cocuğumuz var. Uyandığımda tarihlere baktım ve 3 gun gecikmisti. Bir koşu test aldım ve cift cizgi..
Ne yapacağımı bilmiyorum herşey bu kadar zorken..bundan sonraki hayatımda kızıma hem anne hem baba olacağım ama bir cocuk icin daha bunu yapabilir miyim? Ona kıymak en son isteyeceğim şey ama şu anki psikolojimi anlamak cok zor ruhsal bunalımdayım. Antidepresan kullanıyorum onunla ayakta duruyorum, şimdi onuda bırakmam gerekecek iyice kotu olacağım. Sadece morale ihtiyacım var.