Merhaba arkadaşlar uzun zamandır cok yıpranmış hissediyorum konuya gelecek olursam eşimin ailesinden dolayı sorunlar yaşadık hamileliğim herşey zehir gibiydi eşim her defasında duzelteceğim falan dedi ama babası eylul ayında vefat etti ve herşey daha kotu olmaya başladı ben de bazı sebeplerden dolayı doğumu 38+1de yaptım.
Eşimle doğumdan once konuşup tamam moralin bozuk ama bebeğimiz olacak ben senden ilgi beklemiyorum ama ne olur bebeğimizle ilgilen dedim o da ilgileneceği soyledi ama hic bu şekilde olmadı ilk başta cok kucuk diye bakamadı ki o arada biz kızımda oluşan ayak eğriliğiyle uğraşıyoruz alcılar yapılıyor bir yandan o kadar huysuz oldu ki kızım alcı yapıldığı zaman 2 gun durmazdı hic bir destek gormedim yine annem sağolsun kardeşimi bıraktı yanımda kırkını cıkarana kadar kaldı. Eşim asla konuları konuşup duzeltip bitiren biri değil surekli bana sen ılımlı değilsin yok geliyorum kapıyı bile ben acıyorum yok sen nasılsan bendr oyle olacağım demeler. O kadar kalbim kırık ki ben cocuğumla uğraşırken bakın 24 saat benimle alıp bak iki dk dinleneyim dediğimde afra tafra yapıyor sonra bana bu lafları soylemeye kendinde hak goruyor. Ayrılmak istiyorum ama ayrılırsam ilceye gideceğim annemgil orada ve kızımın ayağının tedavisi kontrolleri suruyor. O kadar şiştim ki akıl verin ne yapayım gercekten artık o kadar kırıldığımı hissediyorum ki bunları yazarken bile gozlerimden yaşlar akıyor. Şimdiden teşekkur ederim

Not: evliliğim derken yanlış yazmış olabilirim hamileliğimin ikinci ayı itibariyle eşimin annesinin torunu kızı gelip bir ay kalmasıyla başladı herşey