Sorunlu bir ailem oldu hep. Maddi durumları bir zamanlar cok iyi olmasına rağmen, kendilerini batıran bir baba, anne ve abi. Yanlış kararlar vermelerinin, geleceği duşunmeden hareket etmelerinin bedelini kucukluğumden beri hep ben odedim. Kendilerini batırmaları yetmediği gibi beni de hep batırdılar. 17 yaşımdan beri maddi zorluklardan dolayı okurken calıştım. Ne kazandıysam aileme verdim evi gecindirdim. 32 yaşına kadar aileme verdiğim paralarla bir arabam olurdu belki. Hicbir şey sahibi olamadım. Cunku kendim icin hicbir şey yapmadım. Sorumsuz bir abim var. Annem de babam da omurlerini onu adam etmeye adadılar. 42 yaşında hala bir baltaya sap olamadı. Abine iş kurcaz tavuk alıcaz yumurtasını satacak kredi cek dediler. Cektim. Ailede ben haric herkes batık olduğu icin tek kredi bana cıkıyor. Oradan gelen kazancla odeyeceğiz krediyi dediler. 2 yıldır bir taksit bile odemediler. Sorun etmedim odedim. Hayvanların yem borcunu odeyemedik yine cek dediler. Dedim ben artık bu borcu odeyemem, durumum yok. Cekmek istemedim. Babam hicbir şey olmasa benim emekli maaşım var maaşımdan ben odeyeceğim diye beni ikna etti. Ona guvenip yine cektim. Ve tabiki o kredi de odenmedi. O da bana kaldı. O işi de batırdılar. Şimdi başka iş kuruyorlarmış. O yuzden durumları yokmus odeyemezlermiş. Sorun şu ki artık benim de hic durumum yok. Kendi işim, esnafım. Pandemiden beri adam gibi iş yapamadım. Neredeyse battım diyebiliriz. 3 ay once evlendim şehir değiştirdim. İşimi burada devam ettirmek gibi planım var ama henuz hayata geciremedim. Evlenmeden once ailemin durumu olmadığı icin mecbur bana takılacak takıları ve bazı zorunlu harcamaları, bende de para olmadığı icin kredi kartımla aldım. Ailem duğunde rezil olmasın diye mecbur kaldım. Anlayacağınız kredi kartına da gomulmuş vaziyetteyim. Evlenince eşime kredi kartı borcumu soyledim. Adam 3 aydır benim taksitlere 20 bin tl para odedi. Ailemi aldım artık karşıma gecen ay dedim ki bakın ben battım artık para kazanamıyorum. Kredileri biz odeyeceğiz dediniz odemediniz, hadi bende vardı odedim. Ama artık yok ve odeyemiyorum. Eşimin eline bakıyorum bu bile ağır geliyorken bir de adama ailem icin cektiğim kredileri odetemem dedim. Eşime kredilerden bahsetmedim bile ailem icin kotu duşunmesin, seni batırmışlar, bunlar ne bicim insan demesin diye anlayacağınız şu durumda bile ailemi duşundum. Ama gelin gorun ki ailem hala odemiyor. Para bitti oraya gitti buraya gitti iş kuruyoruz duzelince odeyeceğiz diyorlar. Babama diyorum maaşını alınca once onu odeyeceksin ne demek oraya buraya gitti. Ben bankaya yok deme hakkına sahip değilim. Sinir krizi geciriyorum ama elime hicbir şey gecmiyor. Odeyemediğim kredi borcuyla başbaşayım. Ben bu aileyi ne yapayım? Bir yandan hala aptal gibi vicdan azabı yapıp kendimi yiyorum. Diyorum onların da durumu yok iyiniyetliler, ellerinde yok vs , Telefonda ağır mı konuştum babam 72 yaşında annem kanser hastası vs. Yarın obur gun olseler diye vicdan yapıyorum. Ama beni maddi, manevi, psikolojik her turlu bitirdiler. Tek duşundukleri oğulları. Ben mi yanlış duşunuyorum? Ben onların durumu yokken onlardan krediyi odemelerini isteyerek hain evlat mı oluyorum? Yoksa onlar beni bu durumda elin adamına muhtac bırakarak mı yanlış yapıyorlar? Artık sağlıklı duşunemiyorum. Başkalarının duşuncelerine ihtiyacım var. Ben ne yapacağım ailem ve borclarımla... Milletin ailesi cocuğuna destek olur, benimkiler kostek... İşin kotusu de ne biliyor musunuz? O kadar alışmışım ki onlar icin yaşamaya, şu an kendi hayatımı kurmakta psikolojik olarak zorluk cekiyorum. Kendim icin yaşama duygusu tuhaf geliyor. Aklım hala onlarda ve icim rahat değil. Kendi hayatıma bakmak bencilceymiş gibi geliyor. Tecavuzcusune aşık olmak diye bir şey var ya psikolojide. Oyleymişim gibi hissediyorum...