Oncelikle herkese merhaba. Arkadaşlar 5 bucuk senelik evliyim, 21 yaşımda evlendim. Cok cok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Cocuğumuz yok bu arada olmuyor ve biz hala bir karar verip cocuk icin tedaviye gidemiyoruz. Kucuk yaşta başladığından mıdır nedir hic sağlıklı bir ilişkimiz olmadı. Yani en azından birbirimize saygımız kalmadı. 6 senedir iyi kotu kavga dovuş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor. Bu arada ben kamuda calışan memurum eşimde ozel sektorde boya işi yapıyor. Ben univeriste mezunuyum o ilkokul, acıktan liseyi bitirmeye uğraşıyorum. Ben evlenirken de bu durum boyleydi, yani o zaman okulu yarım bırakıp evlenmiştim ama tamamladım ve evlendikten bir sene sonra işime de girdim cok şukur. Evlenmeden once ailem ve arkadaşlarımın evlenme yapamazsınız demesine rağmen o kadar cok sevgi vardı ki icimde onsuz duramıyordum ve onu başkasıyla gormeye tahammul bile edemiyordum. Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım yeterki buluşalım diye. Tabi zaman ve yaş ilerledikce ben yaptıklarımın karşılığını alamadıkca evliliğimizde surec değişti. 2 3 senelik evliyken bende artık iyice ipler koptu. Surekli kavga dovuş birbirimize hakaretler itişmeler, baya iğrenc bir durum almıştı. Ayrılıyorduk, bu arada ev benim babamın. Ben sinirlendikce onu evden kovuyordum ama anneme babama kufurler ediyordu, o kadar nankor ve bencil ki. Sonra kendisi gelip ozur diliyor duzeleceğini soyluyor ve barışıyorduk. Yani uzun lafın kısası iğrenc hal alan bir evlilik oldu. Şu son donemde 1 senedir falan ben antidepresana başladım, beni sakinleştirdi. Kufurler, hakaretler artık benim acımdan yok gibi. O hala sinirlendimi ağzına geleni sayıyor ve aynı evin icinde defalarca kez 10-15 gun kus kalıyoruz, hic konuşmadan. Normalde ben asla boyle bir insan değildim onunla 1 saat bile kus duraamazdım ama nasıl bu hale geldim anlamıyorum. Gerci kustuğumuz zaman ben gidip konuşmaya calışsam benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yuzde yuz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya calışıyor. Mesela ben calışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın ben işten geldiğimde diyor, kendisi de bi bulaşık bari yıkasa kotu mu olurdu ? Bu arada annem ve annesi de aynı şehirdeyiz ama annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hicbir sorunları olmamasına rağmen. Kendince erkeklik yapıyor. Bu durumdan cok sıkıldım, evet benim de cok yanlışlarım oldu ama ne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cumlesini duymamışımdır ve cok fazla fedakarlık yaptım. Bitmesi gerektiğini biliyorum, guven, saygı, ozveri, caba hicbirşey kalmadı ama bitiremiyorum. Bitme ihtimalini duşununce icim acıyor, beceremiyorum her seferinde tamam bitti diyip sonra bir şekilde yumuşuyorum yaşadıklarımı unutup barışıyorum. Ne yapmam lazım bilmiyorum ama cok yoruldum bu şekilde yaşamaktan..