2015 yılı benden cok şey alıp goturdu. Babamı kaybettim. Yıllardır gittiğim jinekoloğumun ihmalkarlığı yuzunden cocuk sahibi olma şansımı kaybetmeme ramak kaldı. Tek guzel yanı jinekoloğumu değiştirip, tup bebek yolunda yavaş yavaş ilerleme kaydetmem oldu. Operator Doktor Gunseli Dura ile cok şukur yollarımız kesişti. Ağustos 20'si histeroskopi ile başladı her şey. O gunden beri tıpkı sizler gibi gobekten iğneler, hormon hapları, yumurta toplama, rahim ağzı dar olduğu icin anestezi almama rağmen transferin gercekleşmemesi, ikinci bir histeroskopi ile rahim ağzına takılan balon... Hepiniz biliyorsunuz işte yaşanan durumları. İki embriyom Medipol Hastanesi'nde beni bekliyor. Hastanenin onunden her gecişimde icim sevgiyle doluyor. Şimdi ostrojen haplarıma başladım, bugun ilk gunu. Rahim duvarının kalınlaşmasını bekleyeceğiz. Her şeyi eşimle yaşıyoruz, hep bu konuları konuşuyoruz. Ve insan ilginc bir şekilde hep cocukları, adım adım yaşananları konuşmak, konuşmak, konuşmak istiyor. Cevredekiler anlamaz, anlasa bile haklı olarak sıkılırlar. Ben de burada sizlerle yazışayım istedim. Bu dunyada beni anlayacak olan diğer anne adaylarıyla. Hepinize iyilikler, bol şans diliyorum.