Merhaba.
Değersiz bir cocukluk donemi duygusal anlamda ilgisiz bir anne ile buyudum. Baba desen calışıyor o da pek ilgili bir ebeveyn değildi. İlgisizden kast ettiğim bir cocugun bakımı değil Allahı var guzel buyuttuler bakımsız pasaklı bir cocuk değildim hicbir zaman. Ama bir cocugu buyuturken onu icsel olarakta beslemek gerekmez mi? Kuzenlerim daha cok sevildi daha değerliydiler. (Benden yaşca buyukler) ben bunu cocuk aklımla bile hissediyordum idrak ediyordum. Adeta Sen değersizsin diyordum kendime onlar kadar yeterli değilsin. Halbuki onlar başarılı insanlar değiller ama işte ailede başlıyor herşey aılelerinin goz bebekleri oldukları icin bu pekte onemli değildi. Ya ben cocukken bile cok uzuluyordum ben neden sevilmiyorum kardeşim neden sevilmiyor diye. Şimdi anlıyorum ki bir insan annesi babası tarafından ovulmezse, korunmazsa ozguven aşılanmazsa o cocuk dışarda kazanamıyor o ozguveni kimse vermiyor ona. Hep eksik kalıyor, yarım kalıyor. Yetim gibi.Oksuz gibi... Yengelerimin dayımlarımın cocukları hep daha değerli oldu.Kendi anne babaları vermeleri gereken o aileden gelen ozguveni,değeri, ozsaygıyı verdiler cunku. Bunun sonucunda da cok ozguvenli insanlar oldular. Ya da kendilerini karşı tarafa pazarlamayı cok iyi biliyorlar mı desem. Bilirsiniz oyle insanlar vardır. Aslında bir halt değilken kendilerini oyle bir pazarlarlar ki mest olursunuz. Ben? Ben sunepe gibiyim. Bu konuda ailemi cok sucluyorum. Cocukken verilmeyen ozguven nasıl tamir edilir bu değersizlik hissini bilincaltımdan nasıl silerim?