Ben mi tahammulsuzum yoksa insanlar mı hadsiz ?
Cozemiyorum.
Evet evleniyorum. Cok sevdiğim, sevildiğim bir ilişkim var. 6 sene dolu dolu ve su gibi gecti. Cok guzel bir teklif aldım. Buraya kadar herşey cok normal.
Daha iki ay oldu bu kararı vereli. Ama bir miktar yorulduğumu hissediyorum ve evet daha sadece aileler iki kez goruştu. 1 ay sonra isteme soz olsun dedik.
Ama her kafadan bir ses cıkmaya başladı. Yok mekan tutun evde olur mu ? Duğunsuz olur mu ? Kıyafetin şoyle olsun. Evini boyle susle. Vs vs.
Biz dunyaya ebeveynlerimizin egolarını tatmin etmek icin mi geliyoruz? Veya elalem ne der deyip eşe dosta gore mi yaşayalım ?
Fikir sorulmadıkca neden karışılır anlamıyorum. 29 yaşındayım. Evlenmeye karar verecek kadar olgun olduğumu duşunuyorum. Ama nişan istemiyorum dışarıda diye babamla tartışıyoruz . Cok tuhaf..
Ve ironik yanı benim bi yer tutacak butcem yok babamın da karşılayacak durumu yok. Ama triplerde .. Kavga icin yer arıyor.
Saygı duymak bu kadar mı zor ? Kimseye yuk olmadan kendi halimde evlenmeye calışıyorum.

Sizin evlilik aşamasında deneyimleriniz neler oldu ? Bu tarz durumlarda nasıl mucadele ettiniz ?