İkinci uyeliğim, yonetimin haberi var. Bilinen nickimle konuyu acmadım cunku hissettiklerimin kotu olduğunun bilincindeyim o yuzden utanıyorum.


Eşim guneydoğulu, ben batılıyım. Evliliğimize aileler karışmadı; koca insanlarsınız kendiniz sevip, anlaşıyorsanız evlenin o zaman dediler. Sağolsunlar hala da iki tarafın ailesi de karışmaz, kimsenin kimseden beklentisi yok, saygılı ve gerektiği kadar iletişimde devam ediyoruz. Şimdi diyeceksiniz sorun ne o zaman? Sorun, icimde aşamadığım duygularda. Kendimi boyle bilmezdim zaten bilseydim evlilik yoluna girmezdim. İcten ice bu kulture gelin gelmemi hazmedemiyorum, ve boyle hissettiğim icinde uzuluyorum. Eşimin ailesinin bana bir zararı yok, iyi insanlar hatta. Zaten memleketlerinde yaşıyorlar. Evlenmeden once hic gidip gormedim, evlendikten sonra bir kere gittik. Ailem en başta kultur farkı yaşarsın, evlenmeden iyi duşun diye uyardılar ancak ben yılda bir-iki gune sabrederim duşuncesindeydim. Aslında icimdeki/bilincaltımdaki bu kotu duşunce beni rahatsız ediyor olmasaydı sabredebilirdim cunku dediğim gibi cok iyi insanlar, bir zararları yok bana.
Mantıken baktığımda yaptığım şey cok cirkin, kimsenin kimseden ustunluğu olamaz, sadece iyi veya kotu insan ayrımı olabilir bunların hepsinin bilincindeyim ama icime soz geciremiyorum daha doğrusu nasıl gecireceğimi bilmiyorum. Oneriniz var mı, duzelebilir miyim yoksa umutsuz vaka mıyım? Herkesin bir imtihanı olur ya ben kendimin imtihanıyım maalesef bunu farkettim bu surecte. Ve gercekten cok uzuluyorum hem kendime, hem eşime, hem ailesine. Kimseyi kırmakta istemiyorum ama kendimede soz geciremiyorum.


Buarada eşimle alakalı boyle bir duşuncem yok, başbaşayken onun nereli olduğunu hatırlamıyorum bile ancak konu aile/akrabaya gelince oyle hissediyorum. Hissettiklerimi ona da soyledim hatta kendini kurtar benden dedim ama onun bırakmaya niyeti yok, ben de onun icin cabalamak istiyorum...