Erkek arkadaşımla cinselliği 6. senemizde yaşadık. Onceden hem ruhen kendimi hazır hissetmiyordum hem de buyuduğum cevreden dolayı o tabular surekli zihnimdeydi. Birbirimizin ilk sevgilisiydik. İlişki yaşadığımızda kan gelmedi ilk olmasına rağmen. O an yıkıldım, yıllarca koruduğum o zar dediğimiz sacmalık kanamayınca deliler gibi ağladım. Nasıl olur da kanamaz, bunca yıl ben bir şey olur diye neden korktum o zaman diye diye yedim kendimi. Duşunun bisikletin selesinden dolayı zarar geleceğini duşunurdum. Bu ne zır cahillikmiş. Şimdi duşunuyorum da nasıl duşuncelerle buyumuşum, ne bicim fikirlerle doldurmuşlar kafamı. Annem hep derdi ki tuvalette peceteyle silerken dikkatli ol ablan o hatayı yaptı derdi. Yaşım kucukken ne anlatmak istediğini de anlamıyordum zaten. Peceteyle o zarın yırtıldığını duşunen bir anne..

O an kan gelmeyince de “Neden kanamadı, bir şey mi yaptın da bana soylemedim sen” dedi hemen kalktı sinirli bir şekilde. O şokla cevap bile vermeden ağlayarak gittim. Tum iletişimimi kestim, hic konuşmadan ayrılmış oldum. Yıllarca bir hatamı, bir yalanımı bile gormemiş duymamış insan bu. O an haddini bildirmediğim icin hala cok pişmanım.

Bu olay uzerinden 6 ay gecti. Kendisi hala bir şekilde ulaşmaya calışıyor. Kapıma kadar gelip surprizler yapıyor affetmem icin. Başka numaradan mesaj atmış “o an duşunemedim kendime cok kızıyorum sana guvenmez olur muyum cok cok hatalıyım“ yazmış. Annesi aradı gecen, bu olayı tabi ki bilmiyor. Barıştırmak istedi, reddettim kibarca. Yakın arkadaşım da icten ice herkes bir şuphe duyabilir normal dedi. Buna da ayrı şok oldum. İnsan gercekten guveniyorsa nasıl şuphe duyabilir?

Bir yanım gercekten o pişman, barışsam mı diyor. Diğer yanım bu kadar gurursuz olma kendine saygın yok mu senin diyor. Sizin fikirleriniz benim icin değerli. Siz ne duşunuyorsunuz? Siz ne yapardınız?