Herkese merhaba arkadaşlar. Nereden başlasam bilemiyorum. Kendimi cok uzun bir suredir bitkin, takatsiz, caresiz hissediyorum ve ciddi anlamda her gunum ağlamakla geciyor Benim uzuntum annem maalesef. Kendisi elli dokuz yasında ve uc bucuk yıl once ca son evre teshisi kondu. bir seneye yakın zamandır yataga bagımlı durumda. Bu surec gittikce zorlasan bir surec olmustu bizim icin ama son bir senede hastalıgın yanında demans benzeri bi durumu var. Uyumuyor, surekli huzursuz veya bagırıyor, mantıksız şeyleri tekrar tekrar soyleyip veya isteyip duruyor. Doktorlar agır tedavilere bagladıkları icin doğrudan bu teshisi koyamadılar ama antidepresan/uyku ilaclarının hepsini rutine eklediler denedik sonuc vermedi. Ben yirmi iki yasındayım ve her yalnız kaldığımda onun eski halini hatırlayıp aglıyorum Ayrıca oyle bir hal aldı ki ne uyku uyuyabiliyorum ne temel ihtiyacımı karsılayabiliyorum artık. Bu nedenle de uykusuzlugumun zirve yaptıgı zamanlarda sinirlenebiliyorum bagırabiliyorum ben de gercekten kendimi cok kotu hissediyorum, eger bu bir imtihansa sonuna kadar kaybediyorum sanırım diye duşunup ona da cok aglıyorum. Genel olarak boyle degilim ama ara sıra gercekten sanki baska biri cıkacak icimden bastırmasam of ne yapacagım arkadaşlar... oyle uzuluyorum ve korkuyorum ki onu kaybetmekten. Bu arada bakıcılar kendisinin agresifliginden dolayı durmadı veya bakmak istemediler cok denedik. Diger kardeslerim evli zaten evde yasayan bir benim. psikolojik destek alamıyorum zamansızlıktan, ilac desteğini de benden baska idare edecek kimse yok diye almaktan korkuyorum acıkcası hep uyanık olamam diye. Oyle bir haldeyim ki kendi ic sesimden başka kimseyle konuşamıyorum, arkadaslarım ararsa bile mesajla ancak donebiliyorum. Gelecege dair hicbir iyi şey duşunemiyorum zaten yukumun hafiflemesi annemi kaybetmekle olacaksa bu daha da ağır bir yuk olur benim icin korkusuyla hayal bile kurmuyorum artık. Cok uzgunum, bu caresizlik hissiyle baş edemiyorum, daha once bu tur bir durum yaşayan var mı? Ustesinden gelmek mumkun mu?