Herkese merhabalar,
Bu sitede daha once pek cok şey icin gezdim fakat ilk defa başlık acıyorum, o yuzden yanlış bir şey yaptıysam ozur dilerim.
Ben 26 yaşında bir barda garsonluk yapan bir kadınım. Oncesinde başka bir iş yapıyordum fakat pandemi yuzunden işten cıkarıldım. Erkek arkadaşım calıştığım barın sahibinin yeğeni, o da burada calışıyor. Yani hergun beraberiz. Tam olarak değil ama aynı evde yaşıyor sayılırız.
Benim sorunum şu ki, oncelerde ben kendime cok bakan bir kadındım. Kıyafetim makyajım sacım herşeyim jilet gibi olmadan dışarı cıkmazdım. Kendimi cok severdim, kilom cok yerindeydi ve dışarı cıktığımda herkes bana hayran olurdu. Pandemide bile kendi bakımımı hic eksik etmedim. Fakat sonradan sonraya kendime bakmamaya başladım. 2 sene icerisinde coktum, cok kilo aldım, sporu bıraktım, hobilerimi bıraktım, yataktan cıkamaz oldum. Mesai saatlerim akşam 18, gece 4. Ve tek yaptığım uyanıp işe gitmek, işten donup uyumak. Duş almaya, sacımı taramaya bile uşenir oldum. Onceden boyle bir insan olmadığım icin şimdi yaşadığım hayat zoruma gidiyor. Fakat icimden hicbir şey yapmak da gelmiyor. Bar ortamında calıştığım icin genelde gelen tum kadınlar guzel giyimli bakımlı makyajlı oluyor. Onların yanında kendimi cok kotu hissediyorum. Fakat motivasyonum olmadığı icin aynısını yapasım gelmiyor. Erkek arkadaşım cok anlayışlı, beni her halimle seviyor. Hic benden uzaklaşma gibi bir durumu olmadı o yuzden icim o konuda rahat, fakat ben kendim icin bu ruh halinden cıkmak istiyorum. Sizler de benim gibi bir durum yaşadınız mı? Bundan nasıl kurtuldunuz? Cok arkadaşı olan biri değilim, genelde diğer insanlara derdimi anlatamam. Yakın olduğum birkac kadın arkadaşım eski haline don, cık artık bu depresyon kafasından diyor ama ben bir turlu bunu başaramıyorum. Onların dedikleri beni motive etmiyor. Ne yapmalıyım, lutfen yardım edin.