İyi geceler herkese, yakınımda derdimi paylaşabileceğim kimsem olmadığından kendimi burada buldum. Uzun olabilir, uyarayım.

Benim derdim, annem. 24 yaşındayım, babam ben iki yaşımdayken vefat etmiş dolayısıyla babasız buyudum. Annem hic evlenmedi ve kardeşimle bana baktı, buyuttu. Hakkını ne yapsam odeyemem bu yuzden ona saygım sevgim sonsuz.
Annem bizimle hep arkadaş gibi olmuştur. Mesela hicbir zaman kimseyle kıyaslamazdı bizi, başımıza bir şey geldiğinde bizimle ortak olur o sorunu cozmeye uğraşırdı. Bunca yıl kahrımızı cekti desem yeridir.
Annemden hic ayrı kalmadım. Universiteye gitmem gerekti, ben yaşadığım şehirdeki universitede okudum yine ayrılmadım. Duşunun, yirmi kusur yıldır en yakın iki dost gibi olduk. Bunları annemle aramdaki ilişkiyi anlayın diye anlatıyorum.
Her neyse iki yıldır birlikte olduğum sevgilimle gecen mayıs ayında sozlendik.Normalde bir anne, kızı icin evlilik hazırlıkları yapar değil mi? Ne bileyim ceyizi icin bir şeyler bakar, el işi falan yapar. Ben aylardır annemin boyle tek bir hamlesine şahit olamadım. Benim durumumda olan arkadaşlarıma akrabalarıma bakıyorum, anneleri kendilerinden daha cok heyecanlı. Surekli kızları icin uğraşıyorlar. Ama benim annem benim soylememle bile bir şey yapmıyor. Oyle cok buyuk beklentilerim yok ama en azından birazcık duşunulmek istiyorum. Pandemi surecinden dolayı işsiz kaldım. Calışamıyorum. Bir gelirim yok malesef. Kendime ceyizlik bir şeyler alayım diyorum ancak ufak tefek şeyleri almaya gucum yetiyor. Surekli başvuru yapıyorum ama hala da iş bulamadım.
Annem calışıyor ve evi gecindiriyor. Evet yeterince fedakarlık yapıyor ama en azından kazandığı ve gecimimiz icin harcadığından arta kalanları benim icin kenara koysa keşke diye duşunuyorum icten ice. Cok zoruma gidiyor cunku. Bir seneye kalmadan duğun olacak ve benim hicbir şeyim yok. Kız tarafı da olsak bizim uzerimize duşenler de oldukca maliyetli. Karşı taraf bu konuda bizi sıkıntıya sokmuyor sağolsun. Hatta teklif ediyorlar bir şey lazımsa soyleyin alalım diye ama annem buna da yanaşmıyor “bize duşeni ben yapacağım” diyor. Ama daha tek bir şey yaptığımızı goremedim. Kendimi caresiz hissediyorum ve bu surecten inanılmaz yoruldum. Belki anneme haksızlık ediyorumdur. Sonucta mecbur değil calışıp kazandığını bana harcamaya. Ama işte ben de ozeniyorum. Arkadaşlarım anneleriyle ceyiz falan yaptıklarını anlatırken icim burkuluyor. Ben anneme beğendiğim ceyizlikleri gosteriyorum “guzel” deyip geciştiriyor. Doğru duzgun bakmıyor bile. Oyle ilgisiz davranıyor ki icten ice cok kırılıyorum.
Annem bu zamana kadar dost gibi sırdaş gibi yaklaştı bana ama anne gibi de olması gerekmez miydi? Ben bunu bu yaşımda anlıyorum. Annem hicbir zaman bize oğut veren, yanlış yaptığımızda doğrusunu gosteren, tavsiyeler veren bir anne olmadı. İnsan cocukken farkedemiyor, işine geliyor ama ben şuan bu durumun eksikliğini derinden yaşıyorum. Mesele sadece evlilik hazırlığı da değil. Mesela hicbir zaman sozlumle ilgili bir şey sormadı bana. Ne iş yapar, kimlerdendir, nerelidir. Hicbir şey sormadı. Tanışırlarken baktım sormuyor ben anlattım butun bunları. Ben istiyorum ki bi anne gibi bi buyuğum gibi elimden tutsun, yol gostersin, karşısına alıp konuşsun. Ama o sanki kız kardeşimmiş gibi hala benden bir şeyler bekliyor. Sanki ben onun annesiymişim gibi davranıyor. Ben harclık biriktirerek, kıyıdan koşeden artırarak birikim yapmak icin uğraşıyorum; o kendisi icin alışveriş yapıyor. Yapmasın demiyorum tabi ki yapacak ama ihtiyacı yok. Ben ihtiyacım olduğu halde almazken annemin dolabı tıka basa doluyken hala almak istemesi zoruma gidiyor. Belki aklınızdan “bu durumu annenle konuş” demek gececektir. Ama malesef bizde oyle bir şey mumkun değil. Ben bu konuyu onunla konuşsam hemen geciştirecektir. Uzerine gidersem de ağlar fenalıklar gecirir. O yuzden ne yazık ki konuşmaya yeltenemiyorum bile. Annemi anlıyorum, yaşadıkları kolay şeyler değil biliyorum. Ve tekrardan soyluyorum hakkını ne yapsam odeyemem. Ama bu sorunlar da beni gunden gune yiyip bitiriyor. Evlilik oncesi heyecanlı ve hevesli bir şekilde hazırlık yapan insanlara imrenerek bakıyorum. Cunku ben bu surecteki butun anılarımı gozlerim dolarak hatırlıyorum. Tanışma oncesi kavga ağlama zırlama, karşı tarafın evine gitmeden once yine kavga kıyamet, soz gunu aynı şekilde ve şu surecte de inanın hic mutlu değilim. Ne hevesim kaldı ne heyecanım. Sadece bir şekilde duğun olsun artık diye dua ediyorum. Uzun oldu biliyorum ama tanıdığım kimseyle paylaşamıyorum bunları. Sağolun sabırla okuduğunuz icin.