1.5 yıl once babamı kalp krizi nedeniyle kaybettim. 1 ay oncede ablamı covidden dolayı kaybettim. İkiside benim en yakın arkadaşımdı. Ne babamla baba kız gibiydik ne ablamla kardeş gibi. Gun icinde elli kez mesajlaşır birbirimizi arardık. Babam gidince yıkıldım toparlanmam cok zor oldu psikolojik olarak kendimi yemek yemeye verdim yeme bozukluğu oluştu (tedavi alıyorum) biraz toparladım derken şimdi de ablam gitti. Onun olumu tokat gibiydi uc dort gun icinde oldu bitti ne olduğunu bile anlamadık. Cok zorlanıyorum kabullenmekte sanki ablam gidince hayattaki en cok guvendiğim tutunduğum dalım kırıldı… gecmişimiz anılarımız hayallerimiz hepsi yok oldu sanki. Nasıl alışırım bilmiyorum alışılır mı? O da mechul.

Eşim destek olmaya calışıyor ama doğal olarak benim kadar uzulemiyor hayatına devam ediyor. 3 yaşına girecek bir oğlum var. O da sendromdan sendroma giriyor doğduğundan beri yeme ve uyku sorunu olan bir cocuk. Şuan bile zorla uyutmama rağmen uyandı ve ağlıyor. Doktora da gittik tamamen huy diyorlar şukur hicbir sağlık sorunu yok ama ben artık tukendiğimi hissediyorum hayta direk tukendim diyeyim sabırın s si kalmadı beni cok zorluyor en ufak bir istediği olmasın kendini yerlere atıyor ağlıyor. Uyku sorunu cok zor oluyor kendi kendine belki uyur diye bekledim birkac gece resmen sabaha kadar oturdu ve uyumadı. Ona yetemediğimi iyi bir anne olamadığımı duşunuyorum. Calışan bir anneyim. Uykusuz ve zaten zor gunler gecirmem sebebiyle iş yerinde de cok zorlanmaya başladım. Annem bakıyor aslında oğluma ama oda surekli ağladığı icin oğlum etkileniyor onun stresini de yaşıyor aslında cocuk. Ama bırakabilecek başka kimsem yok. Annemi de kendi doktoruma goturmeyi teklif ettim ama acımı yaşamak istiyorum diyerek reddetti. Bilmiyorum belki bencilce olacak ama bende evladıyım beni gormezden gelmeside kalbimi kırıyor. Gun icinde arayıp bir nasılsın demiyor ben arasam ya acıyor ya acmıyor.

Kısacası cok yıprandım psikolojim darma duman. Neye uzuleceğimi neye yetişeceğimi bilemez oldum. İlaclarımı değiştirecek buyuk ihtimalle doktorum cunku yetmediğini anlıyorum. Hayatımın eskisi gibi olmayacağını bilmek canımı cok yakıyor. Asla isyan etmiyorum bunları neden ben yaşıyorum diye sorgulamıyorum biliyorum sabır sınavındayım sadece cok zorlanıyorum. Biraz yazıp rahatlamak istedim. Kafam cok karışık ve dolu umarım doğru duzgun yazmışımdır