Her toplum boyle mi bilmiyorum ama ben icinde bulunduğum baskıdan bıktım. Tamam boğazıma yapışan yok ama psikolojik olarak gerildim. Ve daha da kotuye gittiğimi hissediyorum. 33 yaşında nişanlandım 34 yaşında evlendim. 10 aylık evliyiz ve 35 yaşındayım. Bu yaşıma kadar haddi ve alakası olmayan herkes ne zaman evleniyosun, biri var mı, bi sorunun mu var bak herkes evlendi, evde kaldın, yaşın gecti diye boğdu beni. Evlendim. Bazı sorunlar olsa da mutluyuz.
Arkama atmayı başaramıyorum. Cunku ben de istiyorum bir bebeğimizin olmasını ama oyle cok da yangın bir şekilde değil. Sonucta Allah herşeyin hayırlısını versin. Eğer vermiyorsa ona da şukurler olsun. Vardır bir hayır. Ozel hayatım, iş hayatım, cevre, herkes her gorduğu yerde soruyor. Bebek var mı, duşunuyor musunuz, istiyor musunuz, biz yeğen sevmek istiyoruz, bir sorun yok inşallah, bak doktora git, minder koy, balık ye, kayınvalide de istiyordur şimdi.... daha neler neler gercekten bunaldım. Sorunum ve sorum da şu; bu soruları kafaya taktım, takvimi takip ediyorum. Bebek ihtimali duşuk gunlerde birlikte olmak istemiyorum. Hele de ihtimalin fazla olduğu gunlerde eşimin bir işinin olması ya da uykusunun olması, yoksa sen istemiyor musun diye sorularla adamı da bunaltmama sebep oluyor. Birliktelik keyif vermemeye başladı. Sanki bunun icin birlikte olmayacaksak gerek yok gibi hissediyorum. Eşim de galiba o anlamda benden uzaklaşmaya başladı. Hissediyorum. Napıcam ben. Nasıl duzelticem bu psikolojiyi.... uzmana git falan demeyin... valla aranızda uzmanlardan daha iyi tavsiye verebilecek kadınlar olduğuna eminim