Uzun zamandır kendime bile itiraf edemiyordum bunu ama gercekten bağımlı olduğuma karar verdim.
Araştırdığımda da bağlanma stillerinin olduğunu gordum. Bana tamamen uyan “kaygılı bağlanma” stili. İnanılmaz aynı. Cocukluktan gelen, yeteri kadar guven ve sevgi verilmemiş bir ailede buyumek temel sebebiymiş.
Ornek verecek olursam sevgilimle tartıştığımda tum işlerim duruyor, odaklanmam imkansız. Barışana kadar inanılmaz mutsuzum. Kendisi sosyal, gezmeye bayılır. Arkadaşlarıyla gecirdiği vakti bile sanırım kıskanıyorum, 3-4 saat boyunca haberleşmezsek canım sıkılıyor. Bu sebeple de istemeden mutlaka bir arıza cıkarıyorum. Surekli kandırılıyormuşum gibi hissediyorum, bu sebeple de sonu gelmeyen sorular soruyorum. Bu sadece bu kişiyle alakalı değil, daha onceki her ilişkimde de boyleydi. Aramız kotuyse veya o gun daha az ilgilendiyse yandık. Arkadaşlarıyla surekli dışarı cıkıp benimle daha az cıkıyorsa problem ediyorum. Kısacası olumsuz her durumda dunya benim icin duruyor.
Mesela en son sevgilim erkek arkadaşları bir kafede buluştular. Bir arkadaşının sevgilisi de gecerken yanlarına uğramış, beraber oturmuşlar kızla. Kızı da tanıyorum cok tatlı cok naif birisi. Ve benden kat kat guzel. Sadece bunu duşunup uzuldum kendimi duşuk gordum. Kısacası kıskanclığım aldatır minvalinde değil de daha farklı. Arkadaşları beni gorsun istemiyorum, guzel olsam hic cekinmezdim diye duşunuyorum.
Son olarak da sigara ictiğini ben kızarım diye bana soylememiş, icerken yakalayınca cok sinirlendim. Hala gorduğumde sinir oluyorum. Buna karışmaya hakkın yok diyor kendisi.
Bana gercekten akıl vermenizi istiyorum. Bir uzmana başvurmak elbette daha doğru fakat ‘şimdilik‘ sizlerin tecrubelerinden dolayı yorumlarınızı almak istiyorum.