Beni pek sevmeyen biraz da patavatsız bir akrabamız bana acık acık demişti ki hicbir yere yakışacak bir şey değilsin. Kadına kızamadım bile. Patavatsız diyip gectim ama icten ice ben de oyle olduğumu biliyorum. Mesela eşimin tarafı akrabaları ile oturduğumuzda eğreti duruyorum. Herkesin birbirinin arkasından konuştuğunu biliyorum. Gulerek laf sokmalar, birbirlerinin maddi durumlarını, evlerini karşılaştırmaları. Niye bu insanların arasındayım diye duşunuyorum o an. Dışarıda bir işim olsun. Banka, hastane, posta, gibi normal yerlerde de beceriksiz gibi gozukuyorum. Tanıdığım tanımadığım herkes beni gorunce aşağılayarak tavsiye vermeye başlıyor. Ve ben aileme kızıp duruyorum beni bu hale getirdikleri icin. Cocukluğum ve gencliğim horlanarak gecti. Boyum kısa olduğu icin babam senden utanıyorum derdi. Topuklu giyerdim hayat kadınlarına benziyorsun derdi. Annem de aynı. Neyse kısaca dışımı gorenler hicbir şeyden anlamadığımı zannediyor. Universiteye dereceyle girdim, memurum, bir tane bebeğim var, araba kullanabiliyorum, cok guzel yemekler yapabiliyorum. Yapabiliyorum yani kendimce bir şeyler. Şimdi size soruyorum. Kendimi nasıl iyi anlatabilirim. Kendimi nasıl iyi gosteririm demiyorum. Olduğum gibi olduğum kadar gostersem yeter zira kendine guven falan diyeceksiniz ama olmuyor. Aileme beni bu hale getirdikleri icin kızmakla geciriyorum zamanı. Beni anlamanızı bekliyorum ve desteklerinizi hissetmek beni tetikler inşallah